Home / Lopen / Wintertochten
België 2024 #winter "Ion en zijn papa"
Maar liefst 22 jaar na de wintertocht van 2002 kwam er eindelijk weer eens een nieuwe editie daarvan. Dit keer met zoon Ion. Wel in België maar geen Ardennen en iets dichter bij huis.
Wie: Ion, Mark
Start: Netersel (NL)
Tekst: Mark
Route: zaterdag | zondag
Na de meer dan gezellige reünie eind 2023 waarbij alle wintertocht-veteranen aanwezig waren (Ger, Marc, Henk, Tom en ik) begon het allemaal weer te kriebelen. En toen het begin januari ging sneeuwen, ging het helemaal los. Eerst lag er 20 cm in de Ardennen maar er zou nog een sneeuwbom langskomen waarbij de verwachting was dat er minimaal een halve meter bij zou komen, bij elkaar bijna een meter sneeuw en dat zou perfect zijn.
Helaas, de sneeuwbom bleef uit dus de sneeuwlaag bleef beperkt tot 25 cm, wat mij betreft te weinig om naar de Ardennen af te reizen. Daarbij konden we ook het liedje van de ‘10 kleine negertjes’ uit volle borst meezingen, want een voor een vielen de veteranen af vanwege een volle agenda of geen goesting. Gelukkig had Ion wel tijd en zin om mee te gaan….
Het idee was om ergens in Nederland een paalcamping op te zoeken, dat zijn campings met zeer weinig voorzieningen, vaak alleen een paal (joh) en een vuurkorf dus lekker terug naar de basis, een soort legaal wild kamperen. Ion had al een paar keer met de motor op zo’n camping gestaan en dat was wel bevallen. Helaas bleek dat paalcampings in Nederland zo ongeveer afgeschaft waren vanwege vandalisme, misbruik en dergelijke. Maar in België werd het concept juist opgepikt, dus vonden we dicht bij huis net over de grens met België, ter hoogte van Eindhoven de bivakplaats De Hoge Vijvers dus dat werd het plan.
Zaterdagochtend kwamen Ion en ik bij elkaar, en hadden wat spulletjes uitgezocht en verdeeld. Vreemd genoeg was de rugzak van Ion een paar kilo lichter, maar goed, de sterkste schouders dragen de zwaarste lasten hahaha. Nog even langs de Decathlon in Best voor wat laatste spulletjes, daar reden we toch langs, en om 12:30 parkeerden we de auto in Netersel. Voor ons lag een flinke opgave, in de vorm van een etappe van 18 km. Op zich was de lengte niet eens het probleem, maar het liefst zouden we de tent met daglicht opzetten. En als het om 5 uur al begint te schemeren, wordt het spannend of we het zouden halen!
Met goede moed op pad dan maar. Al snel waren we in zeer fraaie natuurgebied De Flaes, extra mooi door de besneeuwde vlaktes. De paden daar waren soms grote ijsvlaktes waar je soms ook doorheen zakte, het is maar goed dat onze schoenen waterdicht waren! Na een paar kilometer lopen begon bij Ion de eerste blaar op te komen, dat was al snel en we moesten nog een eind binnen een krap tijdschema. Omkeren dan maar? De tocht inkorten? Dichterbij overnachten en écht wild kamperen? Ion experimenteerde wat met zijn sokken en zooltjes en gaandeweg ging het gelukkig beter, al snel zat er weer tempo in.
Nadat we door de besneeuwde velden om de verijsde plassen van De Flaes waren gelopen, waar driftig geschaatst werd, kwamen we in stedelijke Lage Mierde terecht. Vandaar naar Hoge Mierde, de grens over en dan nog een kilometertje door het bos en dan zou daar ons bivak zijn. Tegen half zes kwamen we daar, we hadden dus die 18 km in een lekker tempo van 5 uur afgeraffeld, bepakt en gezakt én inclusief pauzes, dat viel dus niet tegen.
Toen we de bivakplaats op liepen, zagen we dat het vuur al hoog opgestookt was, we waren dus niet alleen. Het bleek een groep van een man of 10 (m/v) te zijn die net als wij ook aan het winterkamperen waren, ze kenden elkaar van een natuur-opleiding; zij waren met de auto en wij met de rugzak maar toch hadden we een band, het winterkamperen. Na het opzetten van de tent in het allerlaatste daglicht kregen we heel vriendelijk een stoel aangeboden zodat we met z'n allen rondom het warme vuur konden zitten, erg fijn als je koude voeten hebt, de damp kwam van onze schoenen!
Toen we vertelden dat we vader en zoon waren, vonden ze dat erg tof en raakten er maar niet over uitgepraat, zo van "Had mijn vader dat maar met mij gedaan" en zo. Op een gegeven moment hoorden we "Of Ion en zijn papa dichter bij het vuur wilden zitten, dan was het warmer". Het klonk zoiets als "Ion wil graag opgehaald worden uit de ballenbak door zijn papa", dus heel de kring viel om van het lachen. Gezellige en aardige lui wel.
Ion wilde per se biefstuk als avondeten, dat kon ook makkelijk met die temperatuur, de rugzak was immers tevens koelkast. Het was een beetje spannend of de bereiding daarvan in die primitieve omstandigheden wel zou lukken, biefstuk bakken komt erg nauw, maar het lukte prima en het biefstukje smaakte uitstekend. Het deed jaloerse blikken ontstaan bij de mede-kampeerders; ondanks dat ze iets met ‘natuur’ deden, waren het verre van vega-types. Ion had een stukje vlees geruild voor een schep van hun gezamenlijke maaltijd, chili-con-carne waarmee hij zijn kous-kous wat smaak kon geven.
Om 9 uur hebben we het warme vuur ingeruild voor een ijskoude tent, het zou die nacht 5 graden gaan vriezen. Voor mij zou mijn groene monster van een donzen slaapzak weer eens uitstekend zijn dienst bewijzen, zoals die dat al 40 jaar lang doet. Ion had speciaal voor deze tocht een winter-proof slaapzak gekocht maar moest die nog 'tunen' met de hoeveelheid kleren, lees: midden in de nacht nog snel wat thermo-spul aantrekken. Al met al de nacht redelijk doorgekomen.
De volgende morgen vroor het nog steeds en stond er een flink briesje. Dus koffiezetten in de luwte van de tent en daarna genieten van die warme kop koffie die je ook kon gebruiken als handwarmer, sommige dingen in het leven zijn helemaal gratis. Handenwarmers op batterij gebruiken 'diehards' zoals wij natuurlijk niet hahahaha.
Rond 10 uur waren alle spulletjes opgeruimd en ingepakt, dus weer op pad. Inmiddels begon het zoals voorspeld flink te dooien en zagen we de sneeuw letterlijk voor onze ogen verdwijnen. Aangezien Ion's voeten en diverse andere delen van zijn lichaam pijn deden, hebben we de snelste en kortste weg genomen, eerst terug naar Hoge Mierde, daarna Hunsel en dan naar onze startplaats Netersel, dus geen toeristenroute meer door mooie natuurgebieden.
Nadat we dankbaar de duimpjes van mensen achter het raam die ons als een soort rambo's zagen in ontvangst hebben genomen, konden we de tocht na 11 km eindelijk afsluiten. Samen met de 18 op de dag ervoor toch bijna 30 km gelopen, en dat met volle bepakking! Ion kwam op het tandvlees aan, door blaren en andere pijntjes, maar heeft het toch gehaald. En hoewel minder spectaculair dan de vorige wintertochten hebben we weer veel geleerd (goede schoenen zijn erg belangrijk!), meegemaakt, genoten en smaakt het naar meer!
