Home / Lopen / Wintertochten

Ardennen 1987 #winter

1987 | 1995 | 2002 | 2024

Een bizarre wintertocht naar de besneeuwde Ardennen die ons nog heel lang zou heugen. In het bijzonder Henk.

Wie: Ger, Tom, Henk, Marc S, Mark
Start: Solwaster - Route
Tekst: Mark

Ger vroeg of ik meeging naar de Ardennen, want er lag sneeuw. Het initiatief daarvoor lag bij de 'survival' club van Marc Schoutens. In die tijd was survivallen nog heel erg in, maar Ger en ik hadden vanaf het begin af aan aversie tegen dat woord en hebben het dus altijd over 'lopen'. Ook het feit dat survival altijd in een militairistische context werd geplaatst, dat was niet ons ding.

Naast Ger en ik gingen dus Marc en ook Henk mee; deze laatste zou het overigens nog heel zwaar krijgen. Deze tocht zou legendarisch worden en is decennia later nog steeds onderwerp van gesprek. Dit kwam door de extreme omstandigheden, 1 meter vers gevallen sneeuw en temperaturen die 's nachts een dieptepunt van -15 °C bereikten, en een onvoldoende voorbereiding c.q. onderschatting van de omstandigheden.

Tel maar na: één, meerdere of alle leden uit de groep beschikten NIET over:

De tocht
Nadat we op de eerste dag (zaterdag) de auto hadden geparkeerd in Solwaster, gingen we vol goede moed langs een stroompje op weg naar de hoogvlakte van Baraque Michel.

Door de verse sneeuw was het lopen bijzonder zwaar. Met name in de brandgangen, waar de sneeuw het hoogste lag, zakte je bij iedere stap een halve meter weg. Om de beurt moesten we dus een spoor trekken. Sneeuwschoenen, zoals gebruikt in de tocht van 2002, zouden hier zeer goed gebruikt kunnen worden!

Toen het een beetje begin te schemeren, gingen we het kamp opmaken. Ger en ik hadden een plastic afdekzeiltje bij ons en wat warmte-isolerend bubbeltjes-plastic. Eerst werd de sneeuw weggegraven, waardoor er een gat van een meter diep ontstond, vervolgens werd het isolerende plastic op de bodem gelegd en tenslotte werd het afgedekt met het andere stuk folie. Deze constructie voldeed stukken beter dan de slaapgelegenheid van Marc en Henk: deze bestond uit een camouflage-lap die tussen twee bomen gespannen werd. Hierdoor had de wind vrij spel en waaide dus dwars door de tent heen...

's Nachts had het nog hevig gesneeuwd waardoor de constructie van onze slaapplaatsen stevig onder druk werd gezet, met andere woorden, ze stortten gedeeltelijk in. 's Morgens bleek dat ik als enige het NIET koud had gehad, maar dat kwam natuurlijk door mijn donzen slaapzak. Henk had bevroren tenen opgelopen waarvan hij nog een aantal jaren na deze tocht last van zou houden.

Er werd een vuurtje gemaakt om de schoenen te ontdooien (niet echt bevorderdelijk voor het leer!) en daarna togen we verder. Al snel kwamen we bij het café boven op de Baraque Michel waar we gelegenheid hadden om een beetje op te warmen. Door enkele andere bezoekers werden we begroet als "rambo's".

Al snel bleek dat iedereen, behalve ik, geen zin meer had om nog door de sneeuw te lopen, en daarom zijn we vanaf het café over de weg terug naar Solwaster gelopen, daar in de auto gestapt en moe maar voldaan weer teruggereden.

Al met al was het een tocht waarvan heel veel lering getrokken kon worden, en was het voor een enkeling, Henk, de aanleiding om nooit meer aan iets dergelijks mee te doen.

In retrospectief zou je kunnen denken: waarom hebben we dit gedaan, om zo onvoorbereid je te begeven in helse omstandigheden? Was het (jeugdige) overmoed? Dachten we in het geheel niet na? Verstandig was het allemaal niet maar het levert wel een mooi verhaal op. Dat verhaal wat je (ons) tot in de eeuwigheid blijft achtervolgen. Op feesten-en-partijen worden de zwarte tenen van Henk dan ook vroeg of laat besproken (eerder vroeg dan laat). Gesprekstof genoeg zeg maar, dat dan weer wel...