Ardennen 2021 "47,5 uur in België"
Eindelijk weer eens naar de Ardennen, ondanks dat het eigenlijk niet kon vanwege corona en zo. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Ger heeft zelfs de krant gehaald met het verhaal over onze tocht!
Wie: Ger, Tom, Henk, Mark
Start: La Roche
Tekst: Ger, Mark (cursief)
Een gevoel van opwinding maakte zich van ons meester toen we het laatste weekend van mei 2021 de grens met België passeerden. Blij dat Tom er bij was en we dus nu deze trip konden maken. Sinds december 2020 zaten wij Nederlanders tot op zekere hoogte opgesloten binnen de eigen landsgrenzen. Nu heeft de één vast meer last van die beperking dan de ander. Ik behoor in ieder geval tot de categorie die er behoorlijk last van had. Naar België, dat feitelijk nog op code oranje stond, maar waar je 48 uur zonder quarantaineverplichtingen mocht zijn. Zou je langer blijven, dan riskeerde je een boete van 250 euro.
Achteraf bleek het allemaal maar bangmakerij. Geen grenscontrole toen we België inreden, geen grenscontrole toen we België weer uitreden. Niemand kon dus controleren dat we minder dan 48 in België hebben verbleven. Maar toch heeft het de hele tocht als een zwaard van Damocles boven ons gehangen. Niet leuk allemaal.
Los daarvan, het was al van 2008 dus maar liefst 13 jaar eerder dat we in deze samenstelling op pad gingen. Grijzer, dikker of kaler, allemaal op ons in meer of mindere mate van toepassing, maar wel fit en gezond. Corona of niet, we zouden weer eens naar de Ardennen gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Ouderwets zware en scheef zittende (Ger) rugzakken, gevuld met teveel eten en drank, waarbij opviel dat de oudsten de zwaarste lasten droegen. Hoefde Henk geen tent te dragen, dan had hij nu een slaapmat die nog groter was dan zijn tweepersoonsbed thuis. Tot zover de bespiegelingen vooraf.
Een van die bespiegelingen was dat we dit keer niet op een papieren kaart liepen. Helaas schitteren de wandelkaarten van La Roche en omgeving van afwezigheid in mijn toch niet geheel kleine kaartenbak. Dus dan maar op de foon. In OpenStreetMap de juiste kaarten opgehaald (moeten offline beschikbaar zijn) en zowaar een gpx-bestand kunnen vinden van een (deel van) route, dus die ook maar geladen.
Waar je dan meteen tegenaan loopt, is dat je afhankelijk wordt van zo'n apparaat, als die uitvalt, heb je niets (Google Maps is in zo'n omgeving overigens kansloos, geen detail en alleen online). Dus hoe houd je dat ding in leven: alles uitzetten (wifi/mobiel internet/alle andere apps/etc.), zo kun je bijna 3 dagen op 1 lading doen. Maar prettig is het niet, zo'n extra stress-factor. Een papieren kaart is zo slecht nog niet...
Het liep tegen zonsondergang toen we vrijdagavond in La Roche-en-Ardenne onze rugzakken (gevuld met veel eten, want de bewoonde wereld zouden we even niet zien) opdeden. Dat vele eten, daar gaf iedereen (Henk, Tom, Mark en ik) zijn eigen invulling aan, met gevolg een overdaad aan marsen en nutsen! We liepen de stille stad uit en zochten na een flinke klim een plaats voor onze tenten in een dicht stukje bos. De zon verdween achter de horizon en langzaam werd het donker.
Voor wie niet weet waar die Marsen en Nutsen steeds vandaan komen.... Kameraad Cor, helaas van ons heengegaan was eens in Nepal en verbaasde erover dat bij het gros van de kraampjes zowaar Marsen en Nutsen te krijgen waren. Uit Veghel, op een steenworp afstand van zijn woonplaats, Helmond. Sindsdien zijn Marsen en Nutsen onderdeel van ons rantsoen, niet alleen omdat je op 1 Mars (of Nuts) gewoon een halve dag kan lopen, zoveel 'energie' zit erin. Superfood!
De tenten stonden, toen Henk erachter kwam dat zijn riante slaapmat een even riante bobbel had. Ergens was er iets niet goed. Dat zou lekker liggen! Vier blikjes bier zorgden voor een goede start van ons lange wandelweekend, voor mij betekende dat daags erna een iets lichtere rugzak, zowaar niet onbelangrijk. Ook fijn voor een eerste nacht, Tom zijn heerlijke snurkritme, dat eigenlijk nooit verzaagde. De voortvluchtige en zwaarbewapende Belgische militair Jürgen Conings zou toch niet in hetzelfde bos bivakkeren? Het spookte toch even door ons hoofd. Want hij kon toch eigenlijk overal zitten in België?
Ja, dat was niet helemaal zonder 'gevaar' dat wildkamperen, terwijl Jürgen ergens rondliep:
(Wikipedia) De zoektocht naar Jürgen Conings was een zoekoperatie naar de Belgische militair Jürgen Conings (1974-2021), nadat hij op 17 mei 2021 zware wapens had gestolen uit de kazerne van Leopoldsburg en daarna verdween. De beroepsmilitair, die verdacht werd van rechts-extremisme, stond eerder op de OCAD-lijst als 'potentieel gevaarlijke extremist' en werd gevolgd door de Belgische inlichtingendiensten.
Maar goed…. geen Conings, geen opsporingseenheid, wel werden we ’s morgens in alle vroegte gewekt door een kakafonie aan vogelgezang en een maaimachine in het dal. Het was een prachtig zonnig voorjaarsweekend. Koffie in het bos smaakte als vanouds, waarbij Henk deze dronk uit een Mexicaanse bonenconservenblik van Tom, de tomatensaus kleefde nog aan de rand. Want ja, je vergeet wel eens iets als je gaat kamperen! Wat te denken van mondkapjes, die niet iedereen bij zich had.
Dacht dat dat bonenblik van mij was, maar OK. Henk was er maar wat blij mee, met zijn koffie met bonensmaak zeg maar. Wie wat bewaart heeft wat!
Mark leidde ons via een deel van de GR14 naar Champlon. We kwamen nauwelijks wandelaars tegen, al zagen we wel af en toe een paar mooie jonge veulens in de wei staan. Gelukkig ook een paar oudere paarden, dat paste meer bij onze enigszins gevorderde leeftijd. Die ‘paardenkoppen’ zouden op zich niet hebben misstaan in de datingapp van Henk. Naar links of naar rechts swipen, hoe was het ook alweer? Ja, Henk had intussen (‘vers’ gescheiden van zijn Marjolein) aardig wat ervaring met daten, waarbij naast af en toe best aantrekkelijke dames, menig tonnetje ronde dame met een paardenkop, zich dus aanbood.
Nu had Henk uiteindelijk een dateafspraak gemaakt in een seinhuisje in Almere-haven, maar had hij daarbij over het hoofd gezien dat deze date precies samenviel met de start van het EK-voetbal en de wedstrijd Nederland-Oekraïne in het bijzonder. De wanhoop weerspiegelde zich in zijn blik, toen we hem daarmee confronteerden. Gelukkig vergat hij dit, toen het daarna ging over het blad ‘Vorsten’, of was het ‘Borsten’? Ik ben het even kwijt. We lagen in ieder geval dubbel van het lachen.
Henk was de enige die ervaring had met tinder-achtige apps en online-daten. Wij, Ger, Tom en ik waren allen gelukkig getrouwd en dienden ons daar (uiteraard) verre van te houden. Maar we waren wel opvallend geïnteresseerd hoe dat nu allemaal werkte en zo. Of was het gewoon leedvermaak? Wie het weet, mag het zeggen...
Na wat sprintjes bergop en een pitstop bij een jeugdherberg in Champlon, vond vooral Mark het wel welletjes. En ja wie de route bepaalt, heeft een belangrijke stem bij dit soort zaken. Hij had niet zijn beste dag en er gloorden wat blaren aan de horizon. Dus vooruit. Tegen 17 uur doken we dieper het bos in en vonden een mooie plek tussen de dennenbomen, niet al te ver van een waterbron. Lekker in de avondzon onderuit diep in het Ardense woud.
Bij het kampvuur ’s avonds kwam Jürgen Conings weer ‘langs’. Een aantal jaar eerder werden we namelijk al eens tijdens het wildkamperen verrast door iemand die plotseling uit het donker opdook. Zonder iets te zeggen verdween die gedaante toen weer, als een schaduw in de nacht. Een bizar moment. Die spookverschijning van toen bleef nu gelukkig weg. De geluiden dichtbij of ver weg deze avond waren van of zwijnen of ander wildleven. Het enige dat misging was de avondmaaltijd die tegen de vlakte ging. Tom baalde ervan, we konden letterlijk van de grond eten. Maar gelukkig kan dat in de Ardennen. Pasta met Ardenner kruiden, zullen we maar zeggen. Over die maaltijd verder niets dan goeds natuurlijk.
Ja, dat 'incident' was bij de tocht rondom Bouillon. We zaten in het donker naast onze tenten aan de oever van een rivier, hoorden we ineens een klossend geluid, dachten aan een watermonster en toen kwam daar ineens iemand te voorschijn. Hij was, overigens zonder te groeten ook net zo snel weer vertrokken als hij verschenen was, maar goed, raar was het wel...
En anders hadden we onze marsen en nutsen nog achter de hand natuurlijk. Dat ons drinkwater opraakte was geen punt. Er bleek zich vlakbij ons kamp dus een heuse waterbron te bevinden. Hoe mooi kunnen dingen lopen als je het toeval zijn gang laat gaan.
Toeval? Dacht het niet. Niet-kaarthouders hebben geen idee welke vaardigheden een kaarthouder (in casu moi) moet hebben om het recht te verdienen überhaupt een kaart vast te mogen houden. Van toeval was dus geen sprake, want aan het hoogteprofiel en het verloop van de riviertjes was op de kaart duidelijk te zien dat hier bronnen moesten zijn. Van het getapt water uit de bron hebben we inderdaad genoten, beter en verser dan dat wordt het niet!
De weg terug naar La Roche op zondag was prachtig. De natuur was deels ruig en de route vooral afwisselend. De verhalen van Mark over zijn zeilboot en niet te vergeten de Honda Transalp gingen maar door, af en toe doorspekt met Ardense anekdotes uit ‘vervlogen tijden’. Laat in de middag arriveerden we weer in ons pittoreske uitgangspunt. Motoren en luidruchtige toeristen zorgden min of meer voor een anticlimax, maar bier op het terras vergoedde veel. Dat er geen mosselen te krijgen waren in La Roche-en-Ardenne was jammer, want hier hadden Mark en Tom toch stiekem van gedroomd. Dan maar aan de frites, ook prima!
Onze schrijver Ger stapt er makkelijk overheen, maar dat mossel-incident tijdens onze trektocht rondom Bouillon heeft diepe wonden geslagen bij Tom en mij. We hadden toen bijkans de mosselen misgelopen omdat meneer het allemaal te duur vond. Dat terwijl wij met zijn drieen de hele tocht, dagenlang op verheugd hadden. Het is dat onze vriendschap zo hecht is dat die dit overleefd heeft, maar het scheelde niet veel.
In de avond, op de weg terug naar Nederland (we waren precies 47,5 uur in België geweest) werd er bij de grens een Covid-controle aangekondigd. Oei, hoe konden we nou aantonen dat we minder dan 48 uur in België waren geweest? Geen stempel bij inreis of zo. Gelukkig bleek het slechts een bangmakertje. Zonder controle of andere problemen lieten we de prachtige Ardense bossen achter ons.
