Ardennen 2008 "Dwalend langs de GR 57"
Een tweedaagse wandeltocht over de GR 57 van Thilff naar Comblain-la-Tour en met de trein terug.
Wie: Ger, Tom, Henk, Mark
Start: Tilff
Tekst: Tom, Mark (cursief)
Ardennen, 11 en 12 oktober.
Tja, waar zijn de tijden gebleven waarin we vertrouwde rondjes liepen. Een radicale verandering ditmaal: te voet een stuk GR 57 en dan met de trein terug.
In plaats van Georgy liep ditmaal Henk met ons mee. Henk, die op een eerdere tocht - alweer 20 jaar geleden - bevroren tenen had opgelopen, wilde nu enkel en alleen meelopen als de temperatuur ruim boven het vriespunt bleef. Dat was op beide dagen geen probleem, we hadden schitterend herfstweer.
Tsja, dat van die bevroren tenen van Henk was dus echt zo, dus niet opgeleukt voor het verhaal of zo. Het was ook gewoon ondoordacht c.q. onverantwoord c.q. naïef (of een combi daarvan) wat we daar deden om zonder adequete uitrusting in de sneeuw met min 15 te overnachten. Wel leuk als verhaal, dat dan weer wel.
Maar om bij het begin te beginnen: de start was in Thilff waar we Henks auto stalden op de parkeerplaats aan het water, waar ik alweer ? jaar geleden de Astra subtiel achteruit tegen een lantarenpaal aanreed. Ook nu bleek het weer een ongeluksparkeerplaats te zijn maar het exacte verhaal hiervan komt later aan bod.
Na in Thilff een mislukte poging te hebben gedaan een gedetailleerde routekaart te kopen, op pad met het boekje “Op pad met rugzak en tent van Sjef van de Poel”. Tent was overigens niet van toepassing op Mark en mij. Wij hadden, gezien het heerlijke herfstweer, ervoor gekozen om in de open lucht te slapen. Ger en Henk vonden dat een stap te ver en hadden het vertrouwde tentje van Ger bij zich. Ontwikkelpuntje jongens, om ook eens onder de sterrenhemel te slapen in plaats van in een muf tentje?
Hier scheiden zich de jongens van de mannen. Mannen hebben geen tent nodig. Jongens daarentegen wel.
Via een steil pad achter het station de mooie GR 57 op. Vervolgens naar Esneux met een kleine stop om vervolgens het Bois d’Esneux in te lopen. Door het warme herfstweer waren bij de Bosschenaren onder ons (Mark en Ger) de korte broeken te voorschijn gekomen terwijl de Vughtenaren (Henk en ik) kozen voor de vertrouwde lange broeken. Dan onze volgende stop van de dag: de “valkenrots” met, het moet gezegd worden, een fabelachtig uitzicht. Na hier ons eerste deel van de etensvoorraad te hebben geplunderd weer op weg.
In het Bois d’Esneux stopten we vervolgens voor een “vieruurtje. Hier kwam Henks voorraad uit zijn rugzak tevoorschijn: pakjes Roosvicee. Heerlijke pakjes “vertrouwde” bosbessensap aangevuld met blijkbaar “niet vertrouwde” tropische vruchtendrank. Gecombineerd met bosbessenkoeken een waar feestmaal. Na een kwartiertje met elkaar te hebben doorgeboomd over het woord “vertrouwd” zoals de reclamemakers van roosvicee dit gebruiken - en door ons in deze twee dagen veelvuldig gekopieerd - vervolgden wij onze weg. Overigens ook vertrouwd: Ger had nog een (nieuwe) ouderwets vertrouwde analoge camera bij zich waar hij naar hartenlust plaatjes mee schoot.
Na wat verdwaald te zijn op de route kwamen we in de buurt van Targnon waar we geheel volgens het boekje ons tentenkamp opsloegen in de verlaten boomgaard: een prachtige plek.
Zo'n boekje met de routebeschrijving is ook niet het allerhandigst, als je 1 punt gemist hebt, snap je niets meer van de beschrijving. Dat ook de merktekens van de GR soms ook moeilijk te zien zijn of zelfs ontbreken, maakt het er allemaal niet makkelijker op.
Na het drinken van wat wijn en jenever en het eten van 4 verschillende maaltijden, waarbij vooral de 4 dagen oude pasta van Ger en de pasta met rivierkreeft en zeer veel knoflook van Henk de aandacht vroegen, legden wij ons ten ruste. Mark en ik onder de sterrenhemel en Ger en Henk in de tent.
Alvorens Mark de ogen toe deed moest hij toch nog wel even een foto van ons tentenkamp sms’en aan Ellen via zijn nieuw speeltje: een van Ellen geconfisceerde GSM met hoogtemeter en kompas
De telefoon was niet met hoogtemeter, maar wel met thermometer en zaklamp; en ook nog eens military-grade, dus robuust en waterdicht en zo. Mijn horloge daarentegen was wél uitgerust met een hoogtemeter, maar tevens barometer, thermometer en kompas.
Helemaal van de buitenwereld afgesneden waren we dus ook weer niet, daar zorgt het digitale tijdperk wel voor. We kregen ook nog een SMS-bericht terug over de winkelomzet van Ellen. Zo werkt dat bij detaillisten op de zaterdag, zelfs op een verlaten plek in de Ardennen.
Na een voor iedereen goede nacht – zeker voor Henk op zijn Rolls Royce onder de slaapmatten, een enorme selfinflating “de Waard” – gingen we op weg naar Combain-au-Pont.
Ook hier verdwaalden we weer even, net zoals op zaterdag. Maar met wat coachende opmerkingen van mijn kant - die zeer op prijs werden gesteld door mijn kompanen - vervolgden wij onze weg. Niet alleen om ons doel te bereiken (de weg is immers het doel) maar ook om iets mee te krijgen over hun ontwikkelingspunten en hun levensweg. Zo blijkt Ger het meest zichzelf te zijn achter de lens van een analoge camara, wil Henk “puur” werken en blijkt Mark een coach in de dop te zijn.
Coachen is een vak. In plaats van te zeggen dat je iets fout doet, kun je het beter hebben over 'verbeterpunten'. Wie de schoen past, trekke hem aan.
Ons wat meer concrete doel Comblain-au-Pont werd na een wat omzwervingen gelukkig toch ook bereikt. Na wat koffietjes te hebben genuttigd via een mooi pad langs de Ourthe op weg naar Comblain-la-Tour. Hier bleken we een perfect tijdgevoel de hebben, want ondanks de zeer beperkte dienstregeling hadden we binnen 10 minuten een trein terug naar Thilff.
De auto van Henk bleek echter te zijn ingesloten op de beruchte parkeerplaats. Na flink wat draaien en keren kreeg Henk de auto vrij, maar niet zonder schade. Door een plakkerige substantie (waarschijnlijk van bomen) ging het raam van de auto maar zeer moeizaam open, wat toch echt nodig was voor het draaien en keren. Zo moeizaam, dat de ruit helemaal scheefgetrokken was en niet meer dichtkon. Stuk dus en met een gedeeltelijk open ruit op weg naar huis. Nu we de auto niet zo maar konden laten staan maar wat (vieze) friet gegeten in Visé in plaatst van heerlijke mosselen in Tilff.
Vieze Belgische friet is een pleonasme. Maar traditiegetrouw dient iedere gebeurtenis in de Ardennen, of het nu lopen of fietsen is, met die vieze Belgische friet afgesloten te worden, anders kan het boek niet dicht.
Een mooie tweedaagse tocht zat er op en de GR 57 smaakt naar meer! Mijn eigen ontwikkelpunt is overigens met het schrijven van dit relaas ingevuld!!
