MBC 2023, de Adelaar uit Esch kraait victorie
Editie 6 (de wedergeboorte), 15 juli 2023
5 deelnemers, 2 uitvallers
Mark, Ger, Tom, Nico, Anton
Volgauto: nvt
Tekst: Ger & Mark (cursief)
Het begon tijdens de verjaardagen van Tom en Mark al een beetje te borrelen, gepoch over deze koers uit het verleden. En waar sterke verhalen zijn, is naast rook, bijna altijd vuur. De wil om er nogmaals voor te gaan was er.
Zou het dan toch tot een heruitgave komen van deze illustere wielerkoers? Het had er alle schijn van. Maar wie gingen er mee, wie durfde het nog aan en wie kon het nog aan? En in welke vorm, dat was dan nog wel de vraag. Op een uitgave van de semi-klassieker Koffie – Koffie Met Gebak – Friet met Bier zaten er niet veel te wachten, alhoewel…. Ik al helemaal niet.
Het leidde er uiteindelijk toe dat op 15 juli vijf vermetele wielrenners aan het vertrek stonden: Anton, Nico, Tom, Mark en ikzelf [red. allemaal oudgedienden]. Op zaterdag was het erg warm en onweer op komst, maar deze zondag was ons beter gezind.
Ja, het was zeker een vreemde gewaarding als je eigen koers in jouw aanwezigheid maar buiten je om gepland wordt zonder je daarin te kennen, ondanks dat die er naast staat! Maar goed, het enthousiasme bij de MBC-veteranen kent kennelijk geen grenzen en zo wordt dat concreet gemaakt. Het gelukkige resultaat is dat er maar liefst 11 jaar na de spraakmakende lustrum-uitgave van 2012 er weer een MBC wordt verreden! Zin in....
Voor Nico betekende dat echter wel dat hij op tijd thuis moest zijn, vanwege een geplande barbecue in zijn eigen achtertuin. Karin was niet blij met zijn plan om toch af te reizen naar België, maar hij ging toch, waarvoor hulde. Hemzelf kwam het niet heel slecht uit, want een lange versie zat niet in zijn benen, zo ondervond hij onderweg. Maar dat voor later. Terug naar het begin.
Om 10 uur in het mooie Winamplanche snel het materiaal getest. Geen vergeten wielerschoentjes, doorgesleten wielerbandjes, of remblokjes waar het beste van af was. Nee, het kon allemaal de goedkeuring van Mark wegdragen. Dat was wel eens anders geweest.
Klopt. Kan me nog herinneren dat ondanks aandringen van mij op het vooraf controleren van het materiaal, een medefietser het presteerde om een buitenband te hebben waar de binnenband doorheen kwam piepen. Zal verder geen namen noemen maar degene wie het betrof heeft het geweten zullen we maar zeggen. Met positief resultaat voor nu want het heeft geholpen. Waarvan akte.
Toch ging het bij de start mis, toen ik bij een onhandige opstapmanoeuvre onderuit ging. Toen ik daarna bij de eerste klim een contactlens achter mijn ooglid voelde glippen, dacht ik al dat het niet mijn dag zou worden. Ik zou gelijk krijgen. De koers wacht natuurlijk op niemand en de MBC al helemaal niet, maar ik kon verder nadat een autospiegel uitkomst had geboden, de lens zat weer op zijn plaats.
Na de eerste afdaling, volgde het klimwerk in snel tempo. Na de Côte de Desnie, de Côte de Rahier, de Col de Ancienne Barrière en de Côte de Aisomont. De klimvolgorde was redelijk constant. Mark als eerste boven, dan ikzelf en/of Tom, waarna Anton en/of Nico de rijen sloten. Langzaam trad echter bij Mark het verval in en nam Tom het vaandel over. De Adelaar van Esch had zijn krachten goed verdeeld en trok de Côte de Haute Levee naar zich toe. Dat dat geen toeval was bleek snel daarna.
Zat tot aan de Haute Levee goed in koers met eerste aankomsten bergop, maar deze kwam aan als een moker bij mij. Op het zeer steile gedeelte ging je helemaal kapot. En als je dan kapot zat, kreeg je ook nog eens een lang stuk vals plat, waar geen eind aan lijkt te komen. Op Le Rosier leek ik iets te herstellen en bleef Tom in zicht houden, maar zou later de man met de hamer tegenkomen bij de Côte de Brûmes net voorbij Trois Ponts. Van opgeven kon geen sprake zijn als naamgever dus doorrrrr.
Na de beklimming van Le Rosier waren Nico en Anton afgeslagen naar Winamplanche. Nico kon de geur van gebraden kippenvleugels niet langer weerstaan en vond dat ook wel prima. Al moet gezegd – en respect daarvoor – hij en Anton hadden het klimwerk in eigen tempo goed verteerd. Anton moest met hem mee, maar van protesteren was geen sprake. Bij de Anton-bocht scheidden onze wegen.
De Anton-bpcht is bovenaan Le Rosier. de volgende keer planten we daar een bordje als hommage aan Anton.
Voor Tom geen kippenvleugeltjes, hij spreidde andere vleugels, zijn klimvleugels wel te verstaan. Hij bleek gaandeweg de sterkste klimmer van ons vijven, daar leek hij zelf nog meeste verbaasd over. Het moet gezegd, het is ook wel eens anders geweest.
Ook op de volgende hellingen bleek hij ijzersterk, dat terwijl Mark en ikzelf zwarte sneeuw zagen op Le Rosier en daarna vooral ook op de Côte de Brume. We kwamen boven, maar daarmee was ook alles gezegd. Ik zag zelf nog wel wat in een afsteekje ergens, maar daar kwam het niet van. Mark dacht zelfs even aan opgeven, maar dat kon natuurlijk niet in zijn eigen koers. Op de Côte de Werbomont hervond hij zich, maar dat gold niet voor mij. Er werd gewacht bij het plaatselijke crematorium. Was dat een voorteken? Het begin van einde?
Ja, dat herstel op Côte de Werbomont was wel heel verdacht, vond ik zelf ook. Net zo verdacht als de wederopstanding bij de Joseph Bruyere, een kwart eeuw hiervoor. De waarheid zal wel nooit achterhaald worden.
Gelukkig volgde een lange afdaling, maar als ik dacht tekenen van herstel te voelen werd ik met de harde realiteit geconfronteerd op het vals plat naar Stoumont. Geen eten meer in de zakken, te weinig water in de bidons, Ik kreeg nog wat van Tom, ook een stroopwafel van Mark, maar daarna was het ieder voor zich op de klim van de La Vecquée.
Deze slotklim wordt ook wel "het beest" genoemd, met reden. Het is de allerlaatste, en de allerlangste klim van allemaal. De eerste de boven is mag zich winnaar van de MBC noemen...
Tom nam snel afstand en klom in een gestaag tempo door. Mark bleef enigszins in zijn spoor, maar kon Tom niet bijhouden. Met de wind in de rug versaagde Tom niet en passeerde als eerste de top, winnaar van de zesde editie van de MBC (al had Mark ‘overall’ geteld meer bergpunten verdiend), chapeau! Mark kort daarna als nummer twee. Voor mij was het klimmen op het tandvlees, er zat niets meer in de tank. Maar waar ik nog eerder aan opgeven dacht, wilde ik nu door. Ik kende de afstand, 112 kilometer, en ik zag op mijn teller dat het niet heel ver meer kon zijn.
Helaas was de opleving op Côte de Werbomont van korte duur, het vals plat naar Stoumont en daarna de La Vecquée waren zwaar, heel zwaar en waren er bijna teveel aan. Maar toch uitgereden, mijn eigen koers, zoals het heurt. Op het tandvlees, maar toch. Dan blijkt dat 10 jaar niet of nauwelijks fietsen toch zijn tol eist. Werk aan de winkel voor 2024!
Gelukkig werd er boven gewacht. Mark en Tom gaven gas in de afdaling en ook ik zoefde naar beneden. In Winamplanche was ik opgelucht heelhuids te zijn gefinisht. In mijn hoofd zat het verhaal van de collega van Mark die de week daarvoor in België bij een fietsongeluk was omgekomen. Een botsing met een landbouwvoertuig. Al die kleine zijweggetjes hier, er kan van alles gebeuren natuurlijk.
Voor Tom de virtuele overwinningsbloemen. Dik verdiend ook. Ook hij had het gelukkig zwaar gehad, want het beste was er af tijdens de slotklim, gelukkig maar. Voor de tv-camera’s zou hij later verklaren, vrij naar Nietzsche: ,,If the MBC doesn’t kill you, it makes you stronger’’. En ja, daar valt niets op af te dingen.
Was net als Ger zichtbaar opgelucht om het toch gehaald te hebben. Zeker weten mijn zwaarste MBC ooit. Maar uiteindelijk op karakter "het beest" (La Vecquée) geslecht, alsmede alle monsters daarvoor. Dat de MBC een serieuze uitdaging is en geen koffie-met-appeltaart tourtocht is me nu wel duidelijk geworden. Vreemd om dat over je eigen koers te zeggen, maar beter laat dan nooit!
En smaakt het naar meer mannen? Voor nu smaakte het in ieder geval naar lekker vette friet onder het snelwegviaduct bij Remouchamps. Waar Mark demonstreerde waar zijn Citroën toe in staat was. Hij nam vier parkeerplaatsen in beslag, daar waar één plaats had volstaan natuurlijk. Maar wat een camper kan, kan ik ook, dacht de Citroën waarschijnlijk.
Op naar de MBC 2024!
