MBC 2012, de dag toen het ergens om ging...
Editie 5 (lustrum), 12 augustus 2012
9 deelnemers, 3 uitvallers
Mark, Ger, Tom, Nico, Anton, Mark Be, Appie, Jan-Joost, Erik
Volger: Joost (auto)
Tekst: Tom & Ger (cursief)
Na al het gekrakeel in juni was het dan op 12 augustus zover. De alweer 5e editie ging dan echt van start. Niet op de geplande tijd van 10 uur, nee om kwart over 11. Te laat aanrijden en vergeten schoenen en helm waren hier debet aan, dit naast een rally voor klassieke auto’s, waardoor we om moesten rijden richting de illustere start- en finishplaats Winamplanche.
Terwijl wij wachten op een parkeerplaats langs de A2 kon Nico zijn Karin gelukkig zover krijgen om hem tegemoet te rijden met helm en schoenen. Zonder deze opoffering van Karin zou de MBC pas tegen het middaguur van start kunnen gaan. En dat nadat ze vrijdag 50 was geworden!
De start begint met negen “wielrijders”: uiteraard de naamgever zelf en de oudgedienden Ger, Tom, Anton, Nico en Jan-Joost. Daarnaast de rookies Appie, Erik en Mark Berkers. Van de negen fietsen waren er nog twee van staal: de Raleigh van Anton en de Gazelle van Tom. Werd er voorgaande jaren licht spottend naar gekeken, tijdens deze lustrumeditie was er opeens een omslag. Met name Appie keek likkebaardend naar de Gazelle [red. De wens is de vader van de gedachte]. Dat was nog eens een echte fiets. Ja, de vintage heeft zijn intrede gedaan in de MBC.
Dan nog even over de weergoden. Deze waren zeer goed gestemd: een heerlijke zon de hele dag door, het was bijna te warm. Tja en dat is ook weer uitkijken, want het MBC-reglement zegt weer dat er boven de 30 graden niet mag worden gekoerst.
De koers werd vanaf de start hard gemaakt. Appie had in geen jaren bergen beklommen, maar daar was helaas niets van te merken, hij liet er geen gras over groeien. Erik ging soepel mee, maar die deelt zijn bed behalve met vrouw en vishengel, dan ook met zijn fiets; dus voor hem zou deze dag sowieso geen enkel probleem brengen. Mark Berkers deed het rustig aan: hij dacht dat deze helling zes keer beklommen moest worden en wilde krachten sparen. Nee, Mark, geen Alpe d’Hu-6, maar wel een stuk of wat andere hellingen, de ene nog zwaarder dan de andere. Anton ging met zijn stalen ros redelijk soepel, zou het dan toch dit keer lukken [red. Na twee eerdere mislukte pogingen]? Nico lachtte wel, maar zijn benen lachtten niet mee. Onderweg vertelde Mark de regels van het spel. Op drie hellingen waren vandaag punten te verdienen voor de MBC-lustrumtrofee en het rookie-klassement.
De eerste die we eventjes losten was Joost, onze volger in de auto. Hij kwam erachter dat de klep van de auto niet helemaal dicht zat [red. Lees: helemaal open] en was bang voor verloren spullen. Hij reed de route terug, maar later toen hij weer aanhaakte bleek die vrees ongegrond. Alle tassen, en niet onbelangrijk, alle fourage, was nog aan boord. De helling naar Aisomont vormde de eerste voor het klassement meetellende beklimming van de dag…..
Eén renner was gebrand op een overwinning in deze MBC: Ger Willink! Jarenlang had hij namelijk niet begrepen waarom hij met zoveel noeste trainingsarbeid door collega’s als Armstong, Ullrich, Pantani, Basso, Baaijens+ e.a. op beslissende momenten voorbij werd gereden. Of zoals Peter Winnen het een keer mooi uitdrukte: “Opeens reden ze allemaal een stuk harder, jongens die eerst mijn wiel niet konden houden, knalden mij opeens voorbij”. Langzamerhand werd duidelijk dat de “EPO bacterie” de grote boosdoener was.
Baaijens word in dit rijtje genoemd vanwege de wonderbaarlijke wederopstanding in de Joseph Bruyere van 1999 [red. Het heeft iets Bijbels zoals het hier verwoord wordt, maar bijzonder was het wel, verdacht ook zo blijkt]. In andere jaren zijn er geen verdenkingen geweest, behoudens het overmatig nuttigen van stroopwafels, maar die staan – voor zover de auteur bekend – niet op de lijst van stimulerende middelen!
Als organisator en naamgever van de MBC deed Mark overigens – een sportief gebaar – niet mee in de puntentelling [red. Als vaderfiguur (zie onder) is dit niet meer als logisch, daar het niet om je eigen prestatie gaat maar slechts om dat van de anderen]. Via zijn helmcamera is wel geregistreerd dat hij telkens als eerste bovenkwam. Dit deel is echter niet terug te vinden in de “MBC 2012 THE MOVIE”, wederom een sportief gebaar!
Om Ger’s erelijst compleet te maken was er een overwinning in de “tocht der tochten” nodig. Geestelijk had hij zich hier goed op voorbereid. Mark was namelijk vergeten, of had met opzet de laatste “beestachtige” beklimming uit de puntentelling gehaald [red. Wordt gecorrigeerd bij de MBC 2013, dat zal ze leren!]. Het venijn zat hem voor de overwinning niet meer “in de staart” maar in het midden van de koers. Hier had Willink al zijn pijlen op gezet.
Tactisch was het dus zaak om mogelijke concurrenten als Appie, Erik, Mark Berkers, Jan-Joost en wellicht Tom, indien deze “Adelaar uit Vught” zijn dag zou hebben, in het midden van de koers uit te schakelen. Tom reed steady, maar met hardlopen als voorbereiding op de “tocht der tochten” ga je geen potten breken. Appie reed als een vishengel omhoog (strak en opgewonden) maar miste parcourskennis. Erik en Mark Berkers bekeken het eens rustig en schoten op de hellingen te laat op gang. Hun diesel komt normaal pas echt op gang boven de 100 km. Jan-Joost reed sterk.
Zo ontstonden er eigenlijk twee koersen binnen de MBC, een koers gericht op de puntentelling en een koers gericht op het uitrijden. Voor de rookies was de laatste koers manifester aanwezig. De “horror” stories over de MBC maakte uitrijden al een prestatie. Voor Ger wierp zijn tactiek vruchten af. Hij drukte op de heuvels die meetelden voor het klassement zijn wiel als eerste en de laatste als tweede over de finishlijn. Een klasseprestatie, zowel op het lichamelijk als geestelijk vlak en – nu loop ik alvast wat vooruit op de rest van het verhaal – een meer dan terechte winnaar van de lustrumprijs. Verdenkingen dat familierelaties in deze overwinning een rol hebben gespeeld – Ger is immers de zwager van Mark – zijn volstrekt uit de lucht gegrepen [red. Nou, niet helemaal. Laten we zeggen dat de naamgever het later wel komt terughalen].
Loos zijn ook de geruchten dat Ger de organisator van de MBC een fors geldbedrag heeft gegeven om de prijs der prijzen in de wacht te slepen. Neen, een spartaanse voorbereiding, een zuinig leven zonder uitspattingen en een tactiek van het leegeten van borden van den medewielrijders vormden den opmaat voor dezen victorie.
Maar eerlijk is eerlijk. Na de laatste helling die voor de punten meetelde (Côte de Brume) was ik volledig uitgepierd. Het was nog 40 km koers en die vormden geen sinecure. Het vals plat na de Côte de Brume was er al bijna te veel aan. En op de Côte de Werbomont kwam ik er al helemaal niet meer aan te pas. Tom nam het heft in handen, Erik en Appie werden sterker en sterker en ook Mark Berkers kwam steeds beter in zijn element, ik slofte achterin naar boven. Gelukkig had Jan-Joost het ook lastig. Even later bleek waarom: zijn knie wilde niet meer en hij riep om zijn moeder. Bij gebrek daaraan hielp ‘de lamme de blinde’ en sleepten we ons broederlijk richting Lorcé. Tom zijn wiel hielden we niet eens, de anderen reden al verder vooruit.
Het einde van de helletocht kwam in zicht en dat kwam voor mij niets te vroeg. Jan-Joost gaf op het laatste vals plat op. Heel zuur en na Anton en Nico dus een derde opgever. Bovenaan op Le Rosier [red. Eerder in de koers, pakweg halfweg] hadden Anton en Nico immers de spreekwoordelijke pijp al aan Maarten gegeven. Voor beiden een plaats waar ze al eerder den man met den hamer hadden ontmoet….. [red. Le Rosier staat bekend als de scherprechter van de MBC]
Ook Erik kneep op weg naar Stoumont in de remmen, maar dat was om een andere reden, bleek snel. Hij was wat bevriende vissers tegengekomen en had tijd en lucht over voor een praatje. Hij keerde al snel terug in de buik van het overgebleven peloton. Op de laatste helling van de dag, de La Vecquée ging het er hard aan toe. Mark trok alle registers open, Erik en Appie er achteraan, Mark Berkers op gepaste afstand en als hekkensluiters de schrijvers dezes, behoorlijk leeg en met volgelopen pootjes.
Aan het slot de prijsuitreiking. Beste rookie: Appie, al zat Erik hem dicht op de hielen (13 tegen 12 punten totaal). Winnaar van de dag Ger (14 klimpunten en nog 12 (historisch + actueel) getrouwheidspunten). Tom haalde vandaag 5 punten binnen (2 klim + 3 getrouwheid). Mark Berkers ook 5 (2 + 3) en Jan Joost reed de koers niet uit, maar als troost toch 10 punten (9 + 1). We hadden 123 kilometers op de teller staan en 2880 hoogtemeters volbracht. Ook dat mag niet onvermeld blijven.
Zoals gebruikelijk werd de MBC afgesloten met onvervalste Belgische friet. Niet meer in ons vertrouwde “frietkot” die mede door onze uitspattingen in eerdere MBC’s een metamorfose had ondergaan, naar een “fritesrestaurant”. Nee, zo’n luxe past niet in het “spartaanse-met-mooi-weer” karakter van de MBC. Op weg dus naar een frietkot langs de weg, voor Remouchamps werd er een gevonden.
Aangezien het vakantie was en ook nog zondag, was het even wachten op onze friet met toebehoren: met name de logistiek in het frietkot liet met deze drukte te wensen over. Anton probeerde het personeel in zijn beste Frans uit te leggen dat er slimmere manieren van werken zijn. Onze Waalse frietvrienden waren echter niet echt geïnteresseerd in dit consultancy-aanbod van Anton. Om verdere vertraging voorkomen besloot Anton om maar te stoppen met zijn goedbedoelde pogingen. Friet, bier, hotdogs, cola, enz. smaakten na zo’n dag natuurlijk overheerlijk.
Nu de MBC van zijn “Siberische” karakter van 2011 was beroofd was er natuurlijk ook plaats voor mailtjes achteraf over verzuurde beentjes, spierpijn en andere pijntjes. De tijd dat er na de MBC op maandag “gewoon” werd gewerkt ligt ver achter ons. Maar ja, je kan de heldendaden van nu ook niet meer vergelijken met die van een paar jaar terug. Alles verandert immers leert de wijze Boedha ons en dat is zelfs op de MBC van toepassing. Wat niet verandert is de geweldige organisatie van de MBC, hulde aan Mark hiervoor! [red. Een extra compliment voor de chauffeur van onze volgauto, Joost. Steeds was hij daar waar we hem verwachten, waarbij hij zijn werk onzichtbaar en dienstbaar deed. Joost: bedankt!]
Noot: tijdens de GWC onthulde Mark ons dat hij zich als een “strenge doch rechtvaardige vader” van de MBC-deelnemers beschouwt [red. De naamgever herinnert zich dat hier nogal schamper over gedaan werd. Maar eens zal deze daad van pure vaderliefde zich in al zijn glorie openbaren aan alle deelnemers en dan pas zullen ze deze onbaatzuchtigheid kunnen waarderen]. Welke rechten en plichten dit voor de deelnemers met zich meebrengt zullen we lezen en meemaken in de volgende aflevering van de MBC!
