MBC 2008, de primeur
Editie 1 (de primeur), 6 juli 2008
3 deelnemers, 1 uitvaller
Mark, Richard, Martine
Volgauto: nvt
Route: nog zonder de Côte de Rahier, Côte de Brume en Côte de Werbomont
Tekst: Mark
De eerste MBC in de rij van velen die nog zouden volgen. De MBC was begonnen als grap, want, ja, wie noemt er nu een koers naar zichzelf?!?!? De voorbereidingen hebben erg kort geduurd, slechts 2 weken. En als je zo weinig tijd hebt (genomen), dan is het niet zo raar als er niet zo veel mensen meegaan. Maar goed, het is het eerste probeersel, eigenlijk niet meer dan een parcoursverkenning.
Richard en zijn vriendin Martine, een Olympisch roeister in ruste waren de enigen die op die korte termijn konden, dus gingen we met zijn drieën in de auto van Richard op weg naar de Ardennen. De auto werkt geparkeerd op een grote parkeerplaats midden in het drukke centrum van Spa; de latere MBC’s zouden niet meer vanuit Spa starten omdat het hier eigenlijk gewoon te druk is: Spa is nogal in trek bij toeristen…. Het was in ieder geval lekker fietsweer: niet te warm, niet te koud en het belangrijkste: droog!
Aldaar omgekleed ging het westwaarts over de troosteloze, vreselijk drukke en daardoor amper fietsbare N62. Vlak na het spoorwegviaduct naar links richting Stoumont over de N606 waar we ons konden opmaken voor de eerste beklimming van die dag, de Côte de Desnie. We passeerden Winamplache, de startplaats van alle latere MBC’s: een klein plaatsje zonder verdere voorzieningen, maar wel lekker rustig. Bovengekomen was het afdalen naar Stoumont. Op de drukke hoofdweg N633 aangekomen rechtsaf richting Remouchamps en de eerste afslag weer naar links genomen. Dit was de idyllische weg langs de Lienne: rustig, tussen de bomen, vlak en een rustiek watertje wat je bleef volgen. Fietsen in de Ardennen is een Godsgeschenk!
De weg kruiste de hoofdweg N66 die Trois-Ponts met de snelweg E26 verbindt, net onderaan de beklimming van de Ancienne Barriere, de tweede helling van formaat die dag. Gezamenlijk kwamen we boven. Afdalen naar Trois-Ponts en bij de friterie op de T-splitsing, rechtsaf, de altijd betoverende Côte de Aisomont. Al fietsend omhoog, de skiliften passerend, ontvouwt zich dan de vallei van de Amblève. Aangekomen in Wanne de altijd gevaarlijke afdaling (15% + haarspelden!) naar Stavelot waar we pal in het centrum op een terrasje ons tegoed deden aan wat colaatjes en wat te eten. Dat bleek voor Richard minder goed uit te pakken, wat zeer snel bleek….
Na de lunch kregen we meteen Côtes de Hautes Levée voor ons kiezen: een vreselijk lelijke beklimming, recht vanuit Stavelot. De weg loopt kaarsrecht en bijna loodrecht (12%) omhoog en is ook nog eens behoorlijk druk want het is de hoofdweg N622 naar Francorchamps. Als je hier niet lekker zit, ga je kapot, en dat deed Richard dus. Met hangen en wurgen kwam hij boven, hij was de man-met-de-hamer tegengekomen! Gelukkig kon hij op het vals plat richting Francorchamps nog wat bijkomen, dus daar aangekomen, begonnen we met volle moed de afdaling richting Ruy, de startplaats van het ‘beest’ Le Rosiers.
In de afdaling naar Ruy gebeurde er nog wat merkwaardigs. Zoals gebruikelijk, liet ik me naar beneden storten en kwam met een vaartje of 70-80 op een haarspeld af, met de eerste bocht naar rechts. Vanuit mijn ooghoeken zag ik achter me in de verte een motorrijder naderen. Om de eerste bocht goed in te sturen ging ik op de as van de weg rijden en gebaarde dit ook naar de motorrijder, verwachtende dat deze achter mij zou blijven: ik was immers de eerste die op de bocht afkwam…
Toen ik, de bocht insturende, over mijn linkerschouder keek, zag ik ‘m ineens niet meer: het bleek dat deze mij in de binnenbocht (!) aan het inhalen was! Uiteraard is dit zéér onverantwoordelijk (deze manoeuvre brengt een medeweggebruiker, mij dus, in gevaar) en ook zeer dom: de motor had immers niet de ideale lijn, die had ik namelijk en vloog dus vlak voor me bijna de eerste bocht uit! Met veel kunst en vliegwerk bleef de motor op de weg, ik haalde hem weer in in de tweede bocht (ja, afdalen is een kunst) waarbij de passagier op zijn hoofd tikte: een gevalletje oorzaak-gevolg, dader-slachtoffer omgedraaid zullen we maar zeggen. Ongelofelijk wat voor idiote weggebruikers we toch hebben, mensen die anderen de ruimte niet gunnen en die willens-en-wetens anderen in gevaar brengen…
In Ruy aangekomen en het gebeuren nog eens met Martine doorsprekend die het voorval vlak voor haar ogen zag gebeuren, doemde de scherprechter van die dag op: Le Rosier, lang en met behoorlijk steile stukken; vooral het wisselen van hellingspercentage is slopend. Het bleek ook te veel voor Richard te zijn. Boven aangekomen, gaf hij aan niet (veel) verder te kunnen. We zouden rechtsaf naar Spa, onze startplaats kunnen gaan, maar om toch nog een aantal kilometers te maken (tot dusver hadden we er zo’n 70 afgelegd), gingen we linksaf, afdalend naar La Gleize. Op de hoofdweg aangekomen rechtsaf en de eerste afslag weer rechts zodat we de beklimming richting Winamplanche die we ‘s morgens als afdaling hadden gedaan, konden slechten, La Vecquée. Richard was in ieder geval blij dat na een afdaling, ditmaal door Winamplache heen, de contouren van Spa opdoemden zodat zijn helletocht voorbij was.
Even wassen (voor zo goed en kwaad het kan), omkleden en hup, weer de auto in richting het Hollandsche. De gezonde en voedzame maaltijd (ahum) hebben we genoten in de Mac in Maastricht, net voordat we de A2 zouden opduiken. Al rusting doorkarrend kwamen we in Den Bosch en was de eerste MBC een feit, de kop is er af!