Galibier 1989
Toen Ellen en ik met ons busje in de Franse Alpen aankwamen, zag ik op de kaart een aardig binnendoorweggetje vanaf St.Michel de Maurienne over de Telegraph (1570 m) en Galibier (2642 m), afdalend naar de Col de Lautaret (2057 m). Ik had echter niet zo goed gekeken naar de hoogteprofiel!
Later bleek de Galibier een van de langste en hoogste beklimmingen in de Alpen te zijn waar menig tour-etappe overheen geweest was en zou gaan en in de verre historie, toen de commerciële invloed van skidorpen nog niet aanwezig was, zelfs als finishplaats gebruikt werd. Ook is dit stuk exact opgenomen in de Marmotte. Mijn historisch besef was toen blijkbaar nog niet zo groot.
Vanaf St.Michel de Maurienne (712 m) begint de Telegraph, een gemoedelijke beklimming, niet al te steil (5-7%), door de bossen, zonder een geweldig uitzicht te bieden op het landschap dat zich onder je ontvouwt. Het was echter wel zo warm dat je smalle bandjes bijkans door het asfalt heenzakten, maar dat zou anders worden op de top.
Vanaf de top van de Telegraph een kleine afdaling naar Valloire waar de beklimming van de Galibier zijn aanvang vindt. Hoe verder je hier omhoog klimt, hoe meer je je in een surrealistisch maanlandschap waant: geen bomen en huizen meer, hoge ruige besneeuwde toppen en diep ingesleten dalen om je heen, een heel vreemd helder licht en de eenzame asfaltweg die zich naar boven slingert. Fietsen in het hooggebergte is een Godsgeschenk.
Tot aan het restaurantje waar de weg bij Plan Lachat met een scherpe bocht naar rechts over het bruggetje overgaat naar het serieuze gedeelte (10%+), ging het goed. Mijn verzet daarentegen (48x24) was met mijn conditie op dat moment voor dat gedeelte niet echt geschikt. Het grootste gedeelte heb ik staand op de trappers moeten afleggen; het gevolg daarvan was een pijnlijke rechterknie waar ik jaren later nog last van zou hebben.
Met mijn laatste krachten bovengekomen op de koude winderige top van de Galibier. Vanaf hier de afdaling naar de Col de Lautaret genomen (afdaling naar een col?!?!). Harder dan toen ben ik tot op het moment van dit schrijven (2001) nooit meer geweest. Met een snelheid van een krappe 100 km/uur liet ik mij naar beneden storten, in de wetenschap dat er toch geen andere beklimming meer zou komen waardoor ik ongelimiteerd kon meetrappen.
