Fiets Challenge 2002 #cyclo
90 km, 900 hoogtemeters
20e van 273, 3e van 84 (Goud) in cat. D (heren 35-45 jr.), 3:18:31, 27 km/u
Goud en derde in mijn klasse! Extreme regenval en kou, 30 gevallen van onderkoeling, 60% (!) uitval
De eerste activiteit van het jaar zou meteen legendarisch worden. De omstandigheden waarin deze cyclo verreden werd, waren dermate slecht waren dat het een record-aantal uitvallers (500) en niet-starters (400) zou opleveren. Maar liefst 60% is uitgevallen!
Vol goede moed waren Ger en ik in de vroege ochtend naar 's-Gravenvoeren, net onder Maastricht, gereden. Daar ontmoetten we Richard, een collega van mij. Hij had de nacht op de tijdelijke camping doorgebracht om er zeker van te zijn dat hij toch nog zou kunnen inschrijven omdat het wel eens 'uitverkocht' zou kunnen zijn. 's Nachts werd hij getracteerd op voordurende regenbuien die de volgende dag, dus tijdens het fietsen niet meer zouden ophouden. Intussen was de temperatuur gestegen tot maar liefst 5 °C, en dat voor een lentedag in mei!
Toch waren de resultaten bijzonder goed: in mijn eigen klasse ben ik 3e geworden (van de 84 gefinishsten) en in het algemeen klassement 20e (van de 273) in een tijd van 3 uur 18. Richard was 5 minuten voor mij geëindigd en daardoor 15e in het algemeen klassement. Met twee plaatsen bij de eerste 20 en daarmee twee keer een gouden diploma heeft Team Isah bijzonder goed epresteerd. Ger eindigde in de middenmoot, maar had toch nog zilver gescoord.
Mark
Bij de start waren we al doorweekt en begon de kou goed op te trekken. Velen zochten beschutting maar dat heeft niet zo veel zin als je daarna enkele uren door de regen moet fietsen. Eindelijk konden we om stipt 8.30 uur van start voor de 100 km die door de organisatie om organisatorische redenen was ingekort to 90 km. Dat de werkelijke afstand op onze tellers tot 96 zou komen kon de pret niet drukken.
Meteen maar flink in de beugel om warm te worden. De eerste beklimmingen kondigden zich al snel aan. Deze waren overigens niet echt spectaculair, zowel niet in hoogte als in lengte. De Kinkenweg bleek niet meer dan een flinke kuitenbijter en de langste (en mooiste) beklimming lag in Nederland, bij Epenerheide.
Snel na de start ben ik Ger en Richard uit het oog verloren. Richard reed me na een tijdje achterop en nadat we een tijdje met elkaar op waren gereden, liet ik me wat terug zakken in een groepje, waarna Richard verder fietste.
Koud. Door de aanhoudende regenval was ik intussen zo doorweekt en had ik het mede daardoor zo koud dat ik niet meer in staat was om de knopjes van mijn teller in te drukken of om eten, de bekende W-Cup'jes, uit mijn achterzak te pakken. Ook mijn voeten waren geheel gevoelloos geworden. Toen ik op een gegeven moment in een dikke mistflard reed waarbij de temperatuur nóg verder zakte, zou ik niet verbaasd zijn geweest als het was gaan sneeuwen. De echte 'macht' leek niet in de benen te zitten, waarschijnlijk was de kou hier debet aan.
Opwarmen. Meer dood dan levend ben ik over de finish gekomen. Op dat moment was ik totaal niet geïinteresseerd in mijn tijd, klassement of gemiddelde, de enige dingen waar ik aan kon denken waren droge kleren en een warme omgeving. Dat laatste heb ik gevonden door in mijn auto, met de verwarming en dus de motor aan, voor de luchtroostertjes mijn handen te warmen. Na een half uur was het klappertanden eindelijk opgehouden en na een uur was ik in staat om me verder om te kleden. Ik kan me niet herinneringen dat ik het ooit zo koud heb gehad. Het vreemde was overigens dat je je pas realiseerde dat je het koud had, zodra je geëindigd was, misschien ook een effect van adrenaline?
Prijs? Ondertussen was Ger ook binnengekomen en gezamenlijk zijn we naar de centrale tent te gaan waar we Richard wederom troffen. Na het uitwisselen van de ervaringen, natuurlijk over het erbarmelijke weer maar ook over de bijtijds bijzonder slechte kwaliteit van de Belgische wegen (het is een wonder dat één van ons niet was gevallen door de combinatie van slechte omstandigheden) en het verorberen van een niet erg genereuze pasta-maaltijd, hebben we de prijsuitreiking afgewacht. Helaas was voor mijn 3e plek in mijn klasse D, heren van 36 tot 45 jaar, geen prijs toebedacht.
Moe maar tevreden zijn we teruggereden, waarbij de gedachten al weer afdwaalden naar de volgende uitdaging, de Eddy Merckx, editie 2002...
Richard
Mijn eerste ervaringen op het gebied van een cyclosportief. Mijn collega Mark spoorde mij aan om samen met hem deel te nemen aan deze tocht en al snel stond de afspraak gepland, 5 mei de Fiets Challenge in 's-Gravenvoeren, België.
Kamperen. De voorinschrijving was aan mijn neus voorbijgegaan, dus om zeker te zijn van een startbewijs besloot ik om een dag van tevoren af te reizen naar 's-Gravenvoeren, om me aldaar in te schrijven en de avond op de camping te verblijven. Regen en aquaplaning waren mijn twee reisgenoten op weg naar de Fietschallenge en die twee bleken achteraf ook weer mee terug te reizen naar Nederland. De overnachting in mijn doorweekte, natte tent deed me niet veel goed. Het leek meer een overlevingstocht op een vissersbootje tijdens een hevige storm midden op de Atlantische Oceaan. Dat deed in ieder geval de hevige wind, de regen en de bungelende zaklamp die ik aan het hoogste punt van mijn kleine iglotent had vastgeknoopt, vermoeden.
De voorbereiding. Om 6.15 uur 's-morgens werd ik wakker. Eerst balsem op de benen, dan blijven die in ieder geval warm! Tijdens het aankleden wordt ik gebeld door Mark, die inmiddels met Ger was gearriveerd. Zij hadden de voorinschrijving wel goed geregeld en hebben daardoor lekker thuis kunnen slapen. Mijn ochtendschema was eten, drinken, aankleden, eten, wielen op de fiets monteren, eten, drinken, siliconenspray misbruiken (voor de ketting en de tandwielen uiteraard), eten en: 'klaar voor de start, AF!'
De start. Om 8.30 uur was het vertrek een feit. De eerste 5 kilometer heb ik me bemoeid met het instellen van mijn hartslagmeter, die mat alles, behalve mijn hartslag! Ik heb me er maar bij neergelegd en ben verder gegaan op het 'gevoel'. Ik was Mark en Ger hierdoor uit het zicht verloren, maar een achterblijver die met razende spoed naar voren wurmde, werd zonder dat hij het zelf wist mijn knecht om Mark en Ger te 'halen'.
Ik ben uiteindelijk met Mark nog een tijdje naar voren gereden, waarna ik verzandde in een roes waarin ik alleen maar van groep naar groep fietste. Dat kostte me veel energie, vooral met die kou en regen. Het motiveerde me iedere keer weer om de volgende groep te bereiken, daardoor vergat ik de weersomstandigheden een beetje. Eenmaal bij een groep aangekomen die mijn tempo reed ben ik een tijd blijven hangen. In die groep zaten veel snellere klimmers, maar de afdalingen en de vlakkere stukken die waren voor mij, waardoor ik ze toch iedere keer weer bij haalde.
Naar de finish. Na een korte stop met sportdrank, banaan en 'mierzoete' energie-gel, gingen we door de mist weer verder. Ik belandde uiteindelijk in een groepje dat ik makkelijk kon bijhouden en besloot hierbij te blijven tot de laatste 10 kilometer. Dat was voor mij het moment om zelf verder te gaan. In de laatste 6 kilometer heb ik nog 5 mensen ingehaald, waardoor ik uiteindelijk als 15e over de streep kwam in de 100 kilometer race.
Het mooie van deze Fiets Challenge vond ik:
- de uitdaging;
- de deelnemers en entourage;
- een grotendeels 'afgezet' parcours;
- het Vijlenerbosch en de Kinkenweg.
Minder was:
- mijn continue aangeslagen bril;
- het weer, de kou en de regen;
- hier en daar modderige smalle 'grindwegen' en slechte wegdek bij sommige afdalingen.
Mijn conclusie is: tot volgend jaar!
Ger
Wekker op 4.30 uur staan, om daarna van 8.30 uur vier uur door regen, wind en kou te gaan fietsen. Ieder weldenkend mens, en de godvrezende al helemaal (het was zondag), zou je voor meer dan gek verklaren.
In 's-Gravenvoeren waren gelukkig die vroege zondagochtend meer gekken verzameld. In waarlijk hondeweer schreven we ons in en hoopten nog op betere tijden. Op de camping van de plaatselijke Eendracht sopten we richting de tent van Richard. Het had al sinds gisteravond zeven uur geregend, wist hij bemoedigend te melden. Nog erger dan thuis dus, waar het vannacht om 3.00 uur begon met miezeren. Opbeurend was ook zijn mededeling dat het 5 graden was. Fijn fietsweer.
Aan de start zag je iedereen weggedoken in steegjes en onder afdakjes staan kleumen. De helden (of echte gekken) onder ons waagden het, ondanks alles, in korte broek te starten. Om 8.30 uur trok de horde zich kleumend op gang. Vooral niet te veel op het achterwiel van mijn voorganger gaan rijden, want het opspattende water streepte zo in m'n ogen. Mijn 'mooi-weer-bril' deed het landschap nog enigszins kleuren. Met die gele brilleglazen was er hoop dat het aan de horizon aan het opklaren was, maar die hoop bleek ijdel.
De Trekkies van Mark en Richard heb ik vanaf kilometer twee niet meer gezien. Ulvend, Stroevenbos en Mabroek gezwind naar boven. Ondanks de stramme benen toch goed te beklimmen. Ook de afdalingen liepen lekker, maximumsnelheid tegen de 60. Niet gek met dit wegdek, met soms losse steentjes in de kletsnatte bochten. Sommigen hadden wat meer moeite. Voetjes aan de grond omdat de remblokjes niet goed pakten en dus remmen op de plaatjes van de schoenen.
De mooie klim na Epen (Vijlenerbosch) viel ook niet tegen, maar toch kwam er al langszaam de klad in. Terug in België (na het veroberen van een smakelijk W-cupje, je voelt je tanden gewoon wegsmelten) liep het allengs stroever. De klim van de Beusdaalberg was er te veel aan. Met kleinste verzet naar boven, dat was niet de bedoeling. Met hangen en wurgen naar de top. Intussen was al wel 7 graden geworden. Dat scheelde toch weer, zeker als je voor je gevoel helemaal doorweekt bent (niet alleen voor het gevoel trouwens).
Vanaf dat moment (km. 55) was de pijp helemaal leeg, waarschijnlijk niet helemaal toevallig, want meer dan 55 km. train ik normaal gesproken niet. De Côte de Hombourg met moeite boven gekomen, waarna na 67 kilometer de Kinkenweg begon. Een ultieme vernedering voor mijn gevoel. Het eerste steile stuk was er te veel aan en ik stapte met vierkante poten af. Liep vervolgens 200 meter en hervond mezelf gelukkig op een stuk vals plat. Maar goed ook, op de top, na weer weer een zwaar stuk, stond een fotograaf en ik had mezelf niet graag lopend op de foto teruggezien.
Bij km. 70 kon er gegeten worden. Veel kreeg ik niet door mijn keel, maar er was spul te scoren dat nog smeriger smaakte dan een W-cupje en dat bracht enige kracht terug.. Het ergste bleek trouwens achter de rug, te meer er een helling uitgehaald was. Tegenwind, de inmiddels vertrouwde regen en kou bleven overigens de al bekende vijanden. Om gevoel in mijn met name verstijfde handen te houden sloeg ik ze beurtelings om m'n borst. Voor een paar minuten keerde het gevoel dan weer terug. De drinkbus kon ik maar met moeite vashouden. En schakelen deed ik maar niet meer. Kracht om ergens aan te pikken ontbeerde ik. Dat zegt genoeg.
Bij het passeren van een Amerikaans oorlogskerkhof stonden de tranen me in de ogen. Zo'n massale begraafplaats maakt, zeker onder deze barre omstandigheden, altijd indruk. Zowaar op de slothelling (Planck) nog wat hervonden kracht en wat renners voorbij gestoken. Dat doet altijd goed. Gelukkig hadden we niet ingeschreven voor de 150 kilometer en waren daarnaast de 100 ingekort tot 94 km. De finish kwam niets te vroeg: 116e op 273 ingeschreven, viel niet eens tegen gezien het gevoel dat ik gedurende het grootste deel van de tocht had. En dan te bedenken dat ik tot km. 40 zo'n 25 gemiddeld reed en dat daar aan het eind nog maar 21 van over was.
Hoeveel finishten er uiteindelijk? Mark en Richard zaten ver van voren. Mark 20e en zowaar 3e in de ouwelullen (D-) categorie en Richard 15e! Knap hoor. Ze zaten zo'n 50 minuten voor mij. Tja....... gelukkig overheerste een gevoel van tevredenheid nadat ik me trillend van de kou had omgekleed (nooit geweten dat het openen van een ritssluiting een paar minuten kan duren). Smakeloze spaghetti deed de rest. Mark werd niet gehuldigd voor zijn derde plek (het fototoestel lag al klaar). Maar had samen met Richard toch maar mooi "Goud" gescoord.
Zilver...? Tot mijn eigen verbazing had ik "Zilver". Dat vond ik op zich niet erg, maar het zei meer over de soepele tijdslimiten bij de 100 km., dan over mijn eigen presteren. Bij de 150 km. werd bijvoorbeeld Arnold Stam (als ik me goed herinner oud-Nederlands kampioen tijdrijden bij de amateurs) derde en die scoorde ook "Zilver", maar reed wel zo'n 10 km. per uur sneller dan ik. Om 16.00 reden we terug. Het regende nog steeds.
Verslag Fiets.nl
Regen, kou en modder teisterden de Shimano FietsChallenge afgelopen weekeinde. Bijna duizend mountainbikers en ruim duizend racefietsers waagden zich afgelopen zaterdag en zondag aan de FietsChallenge in de Voerstreek. We waren allemaal op het verkeerde been gezet door Erwin Krol. Hij voorspelde een verbetering van het weer in het weekeinde, maar een verslechtering was ons deel.
Op zaterdag viel het nog mee, in het bos en met een redelijke temperatuur was het allemaal nog te doen. Het parcours over 30 en 60 kilometer was redelijk goed berijdbaar, alhoewel de modderpaadjes regelmatig tot afstappen dwongen. Ook de afdalingen waren minder snel dan voorgaande jaren doordat glibberen en glijden tot norm was verheven. De meeste mountainbikers wilden van geen wijken weten. Vandaar ook dat nog ruim achthonderd deelnemers de finish haalden. Ondanks veel valpartijen, lekke banden en heel koude vingers.
Een dag later was het weer zo mogelijk nog slechter. Van de veertienhonderd ingeschreven gingen er dan ook slechts duizend van start bij een temperatuur van circa 6 graden en een gestaag vallende regen. Veel ‘150-ers’ kozen onderweg toch nog voor de kortere route van dik 90 kilometer. 414 man reed uiteindelijk de lange afstand uit. En allemaal waren ze nat, doornat en ijskoud. En volledig bemodderd, sommige klimmetjes waren in snelstromende riviertjes veranderd die flink wat erosiemateriaal meevoerden.
Ook de 187 uitrijders op de 90 kilometer waren uitgewoond, uitgemergeld en helemaal op. De koude die opgedaan werd in de afdalingen, kon niet worden verdreven in de korte klimmetjes. Ook zondag vele valpartijen en valpartijtjes.
Maar de EHBO had het vooral druk met onderkoelden. Ja, echt waar, ruim dertig mensen raakten onderkoeld. Na 7½ uur kwam de laatste deelnemer binnen, een echte held.
... in nummer 5 ... kun je het hele verhaal lezen en zien welke helden de finish bereikten en een heroïsche tocht op hun naam konden schrijven.
