Vélomédiane Claude Criquielion 2002 #cyclo
172 km, 3300 hoogtemeters
769e van 2093, 305e van 709 (Zilver) in cat. D (heren 35-45 jr.), 6:19:20, 28 km/u
Weer een inzinking dus weer eens niet optimaal gereden!
Tsja, zilver. Ik weet dat de meeste mensen hier heel erg blij mee zouden zijn en ik weet dat het verwend klinkt, maar ik word er niet vrolijk van. Ten eerste had ik gehoopt dat de opgaande lijn in presteren met cyclo's zich verder door zou trekken, ten tweede omdat ik nu 4 minuten en 20 seconden te kort kwam voor goud. Gelukkig (?) was dat al iets meer dan de 23 seconden die ik bij de vorige cyclo, de Eddy Merckx te langzaam had gereden.
De voorbereiding
Richard, met wie ik al eerder in het jaar de Fiets Challenge en de Eddy Merckx had gefietst, had met zijn vriendenclub twee huisjes besproken. Van die club zouden er uiteindelijk inclusief Richard 5 meefietsen, allemaal de échte koers, dus niet de Petite Crique, de ingekorte versie zonder indivuele tijdmeting. Buiten Richard had nog niemand ervaring met een cyclo.
De start
We stonden deze keer gelukkig vrij ver vooraan omdat we ons maximaal vroeg bij de startlijn vervoegd hadden, dit in dienst van een goede eindklassering, dat was althans mijn opzet.
De inzinking
Wederom werd ik geplaagd door steken in mijn zij, maar voor de verandering kwamen deze al onmiddelijk na de start, dus tijdens de beklimming van de Côte de Beaussaint en zouden pas na zo'n 100 kilometer later geheel verdwenen zijn. In het begin ging het nog wel, maar na zo'n 2 uur koersen, na het drieluik Côte de Gohette (indrukwekkend tussen de huizen door), de Côte de Parc à Gibier (een 'lekker' steil toetje meteen volgend op de Gohette) en de Col de Haussire werden de steken zo erg dat ik nog amper adem kon halen waardoor ik mijn hartslag niet meer boven de 130 krjgen. De Col de Samrée, normaal lekker op de macht te nemen omdat deze heerlijk gelijkmatig loopt en niet te steil is (4%), werd voor mij een bijkans onmogelijke opgave: hij kwam mij op dat moment zwaarder voor dan de Mur de la Vélomédiane, met zijn maximum van 18% toch niet helemaal een soepel te nemen helling.
De ultieme deceptie?
Per minuut dacht ik meerdere malen aan opgave, maar ja, toch maar op karakter doorgefietst. Tijdens elke beklimming kwamen er met tientallen gelijk renners voorbij, waarschijnlijk in totaal enkele honderden. Tot dan toe had ik me vrij ver vooraan gereden, het gemiddelde stond toen nog op 32. Tijdens elke afdaling kon ik steeds iets bijkomen en zelfs naar voren opschuiven omdat naar mijn idee iedereen wel héél voorzichtig naar beneden ging.
Herstel
Stukje bij stukje ging het beter. Ik zat me net af te vragen waar Richard zat, deze had ik sinds de start niet meer gezien, maar omdat ik al zo'n twee uur lang op mijn halve vermogen aan het harken was, kon ik me met de beste wil van de wereld niet voorstellen dat hij nog achter me zou zitten, toen hij mij plots achterop reed. Ik zag dat ook hij niet al te fris meer zat en inderdaad, hij had ook te kampen met een (zware) inzinking. We reden een tijdje met elkaar op, maar toen ik weer boven jan was, vond ik het tijd om hem te verlaten.
Goud?
Op kilometer 140 keek ik eens op mijn teller en zag dat ik ruim 5 uur gefietst had. Een snelle rekensom leerde dat ik dus voor 35 kilometer iets meer dan een uur had, ik moest immers 6 uur 15 halen. Wonderbaarlijk: even doortrappen en ik had alsnog goud! Het groepje dat deze zelfde gedachte koesterde en die ook uitsprak groeide zienderogen. Met een plaat voor onze kop en soms met de grote plaat erop werden de laatste hellingen na de Côte de Beffe afgeraffeld en als idioten de laatste afdaling naar La Roche gedaan. Zoals eerder gezegd kwamen we ruim 4 minuten te kort, maar we hadden tenminste een poging ondernomen.
Sfeer en karakter
Het parcours voerde door verassend mooie streken waar ik nog nooit eerder gefietst had. Bovendien heerst er een carnavaleske sfeer: op meerdere plaatsen langs het parcours was muziek te horen, varierend van doedelzakken tot muziekinstallaties met individuele aanmoediging via de microfoon. Ook het aantal mensen dat de renners aanspoorde om boven zich zelf uit te stijgen was behoorlijk hoog: de beklimming van de Côte de Gohette, vanaf het centrum van La Roche met aan weerszijden huizen was bezaaid met mensen. Afstappen om te lopen is geen optie hier... Ook waren er veel verzorgers langs de kant, veel meer dan ik anders gewend ben. In vergelijking tot de Eddy Merckx vond ik hem (iets) minder zwaar. Al met al een koers met sfeer, veel meer dan de andere cyclo's waar ik tot nu toe aan heb meegedaan.
De overige 'ploeggenoten'
...hadden wonderwel goed gereden, ondanks het feit dat geen van allen ooit een cyclo had verreden. Klasse! Moge zij allen besmet raken met het cyclo-virus...
Hoe verder?
Tijdens mijn trainingen heb ik nooit last van steken, inzinkingen of hongerkloppen, ondanks het feit dat ik geregeld met een groep wedstrijdfietsers meega en het zwart voor de ogen fiets. Het lijkt me dat lijf en leden toch niet genoeg gepijnigd worden om een dergelijk abnormale inspanning als een cyclo te leveren. Voortaan zal dus in de training het lichaam zo geranseld en gegeseld moeten worden alsof er altijd een cyclo gereden wordt.
"Wie wil presteren moet eerst investeren..."