Joseph Bruyere 1999
Als afsluiting van het fietsseizoen hadden we dit keer gekozen voor de Joseph Bruyere Classic. Joseph was een van de mindere goden uit de tijd van Joop Zoetemelk, maar heeft toch, naar goede Belgische gewoonte een eigen 'koers' gekregen. Het schijnt dat hij zelfs meegefietst heeft.
Jaren later zou schrijver dezes zijn eigen koers krijgen, de MBC / Mark Baaijens Classic. Traditie laat zich niet tegenhouden!
Om niet al te laat aan de start te verschijnen, waren we op zaterdag al vertrokken en, nadat we ons kampenement op een gewone (!) camping hadden opgeslagen, gingen we nog even de omgeving verkennen en werden als door een magneet getrokken naar de Redoute bij Remouchamps. Uiteindelijk wel bovengekomen, maar niet geheel tevreden.
Op zondag voerde de tocht van Soumagne naar de noordelijke uitlopers van de Ardennen (saai!) en boog daarna af naar het zuiden. Trois Ponts was het zuidelijkste punt, vandaar ging het alras naar boven.
De tocht kenmerkt zich doordat de allersteilste en langste beklimmingen worden gelaten zoals ze zijn, dus deze keer in de koers geen Wanne, Redoute, Rosier, Stockeu of andere verschrikkingen.
Toch op het midden van de tocht, op de Côte de Brume compleet stukgezeten (kramp), waarschijnlijk te weinig lange afstanden gereden, maar op zo'n wonderbaarlijke manier herrezen, dat mijn fietsvrienden mij verdachten van een greep uit de verboden pot... Bij de afgebeelde fouragepost zaten vast vervuilde voedingssupplementen.
Deze opvallende wederopstanding zou me de rest van mijn leven achtervolgen. Telkens als er maar iets verdachts gebeurt tijdens een koers, weten de fietsvrienden Tom en Ger mij er fijntjes aan te herinneren dat er tijdens de Bruyere dingen toch ook al gebeurden die het dachtlicht niet konden verdragen.
Het zou een van de laatste tochten worden op mijn prachtige Alan, het balhoofdlug was al vervaarlijk aan het scheuren. Uiteindelijk heeft hij het tijdens het veldcrossen begeven, maar het zij hem vergeven, na 25 jaar trouwe dienst.
