Ardennen 2001 #mtb
Tekst: Edwin
Najaar 2001. Het is zondagmorgen 18 november 07.00u. De wekker gaat en ik moet op staan, want ik heb afgesproken om met Mark & Ronald te gaan mountenbiken in de Ardennen. Snel onder de douche gesprongen, want ik word om 08.00u verwacht bij Mark. Precies op tijd (een kwartier te laat dus) stap ik daar binnen, en wordt gelijk omver gelopen door een tweetal neefjes (Glenn en Ion) welke gelijk hun sinterklaas(?) Cadeautjes komen tonen, en dat terwijl ik nog geen koffie gedronken heb. Nu ben ik speciaal voor de gelegenheid gisterenavond niet de stad in gegaan, en daar had ik ook geen zin in gezien het late tijdstip waarop we de dag ervoor van ons optreden in Breda terug gekomen zijn, want ik ben de hele dag brak geweest, en daar ben ik nu wel erg blij om.
De koffie was snel genoeg ingeschonken en weer eens een aflevering van "Thunderbirds" op de TV gekeken (daar waren de kinders naar aan het kijken), want Ronald had gebeld dat hij iets later was. Kwartiertje later arriveerde ook Ronald en het inladen van de auto kon beginnen. Aangezien er drie fietsen mee moest was het even passen en meten, maar de in het bezit zijnde stationwagen bleek een vrij goede keuze voor het vervoeren van een drietal mountainbikes met bijbehorende kleding, bagage en berijders.
Om 09.00u waren we reeds onderweg naar onze bestemming in België. We hadden gepland om in Coo te starten, wat ongeveer een tweetal uren reizen in beslag zou nemen. De heenreis verliep voorspoedig en onder het genot van een bakkie troost met op de achtergrond een gouwe ouwe van Rush waren we op de plaats van bestemming voordat je jezelf begon te vervelen. Daar aangekomen een parkeerplekkie gezocht en ook betrekkelijk eenvoudig gevonden daar het nu niet het seizoen is om naar de beruchte watervallen te gaan kijken.
Uitgestapt en eigenlijk meteen tot de conclusie gekomen dat het toch best wel aan de koele kant was, en mezelf gelukkig geprezen dat ik gisteren nog de moeite heb genomen om in de stad nog een (warmere) lange broek en thermo-handschoenen te kopen. Ervan overtuigd dat we onszelf wel warm zouden gaan fietsen gingen we onze equipment uitladen en aan een laatste inspectie onderwerpen. Een laatste stoot Teflon was voor iedereen de finishing touch op de draaiende onderdelen en ervan overtuigt dat het niet meer aan het materiaal kon liggen als je niet meer naar boven of beneden zou komen gingen we ons zelf omkleden.
Het was voor mij lang geleden dat ik me in zo'n oncomfortabele situatie om moest kleden; de laatste keer was geloof ik ten tijde van mijn glansrijke wielrencarriere zo'n 14 jaar geleden. Nog even een snel fotootje van "ervoor" en het circus gaat onderweg. Al bij de eerste heuvel blijkt al snel wie er het meest getraind is voor een lange tocht door de Ardennen en wie het vandaag heel erg zwaar gaat krijgen.
Mark en ik gaan parmant op kop en Ronald blijkt er toch iets meer moeite mee te hebben. Het belangrijkste is dat hij er wel komt, en dat is iets wat veel mensen niet kunnen zeggen, om het simpele feit dat ze er gewoon niet aan beginnen. De eerste berg blijkt er gelijk eentje te zijn van de eerste categorie en dat blijkt iets te veel gevraagd te zijn voor onze (nog) koude spieren. Halverwege komen we er tevens achter dat dit de verkeerde berg is, en dus draaien we om en gaan weer naar beneden. Ook hierin blijkt Ronald wat minder ervaring te hebben dan Mark en mij. Even goed op de kaart gekeken en de goede route gevonden.
Meteen hierop volgt de eerste lekke band, Mark is het slachtoffer. Geen nood, we hebben een reserve-binnenband, dus dit euvel is snel opgelost en kunnen we snel weer onze pelgrimstocht hervatten. Komen we uit op een modderspoor waarin mijn "tractorbanden" volledig tot hun recht komen, hier zijn ze voor bedoeld. Ondanks deze banden glijd ik toch een tweetal maal onderuit en een broek vol met modder en een gedeukt ego is het resultaat.
Na dit modderig avontuur is het weer tijd om op de kaart te kijken. We besluiten rechtsaf bergop te gaan. Dit blijkt een iets hogere berg te zijn als wat je van onderaf zou zeggen; eenmaal boven doet een snelle blik op de kaart ons vermoeden bevestigen dat dit de hoogste berg van de omgeving is. Hierna volgt uiteraard de afdaling, en deze is uitermate snel en hobbelig. Bijna nog rechtuit het ravijn in gereden, maar door uiterst professionele stuurmanskunsten weet ik een kleine ramp te omzeilen, en heelhuids halverwege te komen. Hier wordt gewacht op de langzamere onder ons en als we weer kompleet zijn, vervolgen wij onze dodemans rit naar het dal.
Eenmaal beneden wordt wederom op achterblijvers gewacht, alleen dit keer duurt het wel erg lang voor dat ik mijn medefietsers tussen de bomen kan ontwaren. Blijkt dat Mark wederom lek heeft gereden, en dit maal is het erger omdat we maar op 1 lekke band gerekend hebben. Vlakbij staat een boerderij, maar de inwoner van deze woning geeft te kennen dat hij toch wel erg gesteld is op zijn privacy. Wij hervatten onze weg, ditmaal te voet, op zoek naar het dichtstbijzijnde dorpje in de hoop daar onze band te kunnen plakken.
Hoe nu verder? Het eerstvolgende dorpje blijkt te bestaan uit drie huizen en een boerenschuur, en aansluitend lijkt niemand daar van fietsen te houden en dus ook niet een bandenplak setje op voorraad te hebben. In de verte zien we boven de bomen uit een kerktoren uitsteken, en volgens het aloude gezegde, "Waar een kerktoren is, moet een dorp zijn" lopen we die richting op. Daar aangekomen blijkt de kerktoren alleen een kerktoren in The-Middle-off-Fuckin'-Nowhere te zijn, dus daar hebben we ook niets aan. Toen maar besloten om samen met Ronald naar de wagen toe te fietsen, de auto halen en dan maar kijken of er nog tijd over is om nog een stukje te gaan fietsen. Zo gezegd, zo gedaan.
Bij terugkomst met auto bleek er geen tijd meer om nog verder te fietsen, en zijn we naar huis toe gereden. Rond 18.30u was ik thuis, genoeg tijd om nog frietjes te gaan halen. Alleen blijf ik nu wel met nog zo'n 400 Bfr zitten welke ik wel voor 28 januari op moet maken ivm de invoering van de euro, dus zit er niets anders op dan voor die tijd weer een keertje terug te gaan om ons geld op te maken,en dan moeten we in ieder geval meer reserve banden mee nemen, want wandelen door de Ardennen, dat kan iedereen wel.
