Home / Fietsen

Alpe d'Huez 1990

Ook dat jaar waren Ellen en ik met ons roze Suzuki-busje door Europa aan het touren en toevallig kwamen we bij de Alpe d'Huez (ik heb haar nooit echt kunnen overtuigen dat het werkelijk een speling van het lot was). Aangezien de racefiets achter in de auto lag, was dit een uitdaging die ik natuurlijk niet kon laten liggen.

Onderaan de Alp bij het parkeerterreintje, dit is ook de officiele startplaats van de beklimming, de fiets in elkaar gezet. Een Italiaan was op het zelfde idee gekomen (of was speciaal uit Italie daarheen gereden?) en gezamenlijk vertrokken we voor de 12 kilometer met 21 genummerde bochten.

In het beginstuk, dit is redelijk steil met 10%, kon ik maar net in zijn wiel blijven. Om mezelf niet over de kop te rijden, ben ik later mijn eigen tempo gaan rijden.

Deze beklimming, die bekend staat als de 'Nederlandse' berg vanwege roemrijke overwinningen in het verleden (Peter Winnen, Gert-Jan Theunisse, etc.) is niet bijster mooi; tijdens het klimmen zie je bijna niets van het onderliggende landschap en bovendien ontbreekt er een echte top: uiteindelijk rij je het (ski-) dorpje in, en daarin kun je steeds verder blijven rijden. Voor je gevoel is je eindpunt datgene wat bekend is van de Tour: onder het tunneltje en dan nog iets verder.

Wat wel indrukwekkend was, waren de namen die op de weg gekalkt waren, o.a. van Erik Breukink, toen nog een mogelijk eindwinnaar van de Tour, als hij niet een slechte dag kende of ten onder ging aan verontreinigde IntraLipid (het volgende jaar, dus in 1991).

Afdaling. Na ruim een uur bovengekomen en daarna in een fractie van de tijd naar beneden gestort, lekker die overzichtelijke haarspeldbochten!

De Nederlandse berg

Alpe d'Huez heet ook wel de 'Nederlandse' berg, dit omdat er van de 21 winnaars (anno 2002) van een Tour-etappe die eindigt op de Alpe d'Huez, maar liefst 5 Nederlanders waren met in totaal 8 etappe-overwinningen.

In 1981 was Peter Winnen de eerste (vóór Bernard Hinault) die over de eindstreep kwam . Twee jaar later haalde hij weer zijn zege op diezelfde plek na een moordende klim naar 184560 meter hoogte. Hij won net als Hennie Kuiper, Joop Zoetemelk, Bugno en Marco Pantani de etappe naar Alpe d'Huez twee keer.


1976 Zoetemelk


1977 Hennie Kuiper


1981 Peter Winnen


1988 Steven Rooks


1989 Gert-Jan Theunissen