Materiaal en waarom wij elkaar niet groeten #fietsen
Materiaal speelt binnen het fietsen een grote rol. Maar materiaal of liever materialisme kon ook leiden tot vreemd sociaal gedrag.
(2002) Ik was net klaar met mijn trainingsrondje Zaltbommel, toen ik achterop een groep reed. De groep was gemêleerd van samenstelling. Zowel jongeren, ouderen, mannen als vrouwen hadden er een plek in gevonden. Toevallig of niet, het wielerwereldje is niet zo heel groot, kende ik een aantal van hen. Gezellig keuvelend werd ik onderbroken. Een vrouw die naast mij fietste, vroeg aan mij: “Is dat carbon daarachter”. Nadenkend op wat ik daarover zou moeten antwoorden, volgde er: “Ik hoef het zelf niet te weten, maar mijn man vroeg het zich af”.
Huh? Deze man fietste ook mee, zag mijn, zelfs door leken als niet onappetijtelijk beoordeelde fiets (een aluminium Trek 2300/Ultegra), durfde niets te vragen, maar liet het vervolgens over aan zijn vrouw. Dit was toch wel een verbijsterende vaststelling!
Nou valt me het wel meer op: als ik fietsers tegemoetrij, zie ik ze altijd slinks kijken naar mijn fiets. Vervolgens doe ik altijd een poging om hem of haar te groeten, maar een wedergroet kan er nooit vanaf. Blijkbaar is het materiaal, of liever gezegd het niet hebben van het materiaal van iemand anders belangrijker dan sociaal met elkaar omgaan.
Is materiaal belangrijk? Zelf denk ik van niet. Het materiaal moet goed werken, dus schakelen, remmen, sturen, etc. maar of het nou 100 gram lichter is niet, dat maakt voor de meeste fietsers niets uit. Zelfs profs laten zich niet altijd verleiden tot het allerlichtste materiaal, betrouwbaarheid staat voorop.
Toch is er iets merkwaardigs aan de hand: als je hard fietst en je hebt mooi materiaal, dan wordt door de mindere goden als vanzelf aangenomen dat jij zo hard kunt fietsen omdát je zulk goed materiaal hebt. Deze conclusie is natuurlijk nergens op gebaseerd, maar de meesten zijn er heilig van overtuigd dat het wel zo is. Daarom worden de voormannen in het peloton met argusogen gevolgd en meteen geimiteerd als zij iets nieuws hebben. Daarom is het ook zo dat fietsploegjes vaak een bepaalde vorm van uniformiteit hebben, bijvoorbeeld een merk fiets die je normaal gesproken niet tegenkomt, maar juist in zo’n ploegje naar verhouding veel bereden wordt.
Het motto: materiaal is niet belangrijk!!! Dit kan door iedereen ingezien worden, als je maar relativeert. Helaas is dat een gave waarmee niet iedereen begiftigd is, dus wordt materiaal iets om jaloers op te zijn. Vriendelijk met elkaar omgaan wordt zo natuurlijk een onmogelijke zaak!
P.S. 1 Natuurlijk heb ik geen “carbon achter”. Het lijkt alleen maar zo omdat er een nogal forse lasnaad op het T-stuk van mijn wishbone-achtervork zit. Een carbon voorvork heb ik wel, maar wie heeft dat nou niet?
P.S. 2 Tegenwoordig (voorjaar 2007) beschik ik over een full-carbon Isaac, dus nu heb ik wel ‘carbon achter’, eigenlijk overal, tot en met de zadelpen aan toe…
