Hufterpaaltjes: we kunnen beter zonder
Wie kent ze niet, de paaltjes die schijnbaar lukraak op elk fietspad zijn verschenen. Ze staan altijd op de plaatsen waar fietsers het meest moeten opletten, dat wil zeggen, aan het eind of zo je wilt begin van een fietspad, op kruispunten of andere onoverzichtelijke en drukke plaatsen. Ze zijn gevaarlijk, maar gaan ze ook weg?
De fietspaaltjes zijn zo laag dat als het wat drukker is, je ze onmogelijk kunt zien. En als je al met een wielerpeloton (-netje) zo’n paaltje tegenkomt, dan is de hele groep in een keer klaarwakker van al dat geschreeuw en geroep om elkaar te waarschuwen. En omdat die paaltjes overal en nergens staan én vrijwel onzichtbaar zijn is het gevolg een dramatisch hoog aantal ongevallen van fietsers die vaak nietsvermoedend tegen zo’n paaltje aangereden zijn. Volgens onderzoek van de Fietsersbond over eenzijdige fiets-ongelukken, met ~12 (!) doden en ~10.000 ongelukken. Per jaar. Elk jaar.
Toen ze daar verschenen, in mijn herinnering vele decennia geleden was het me een raadsel wáárom daar nu zo nodig die paaltjes moesten komen. Want van het begin af aan waren ze gevaarlijk, dus er moest wel een verdomd goede reden zijn zou je denken, toch? In die tijd had ik er niet echt naar gezocht, ik vertrouwde, hoe naief op de weldenkendheid van de regelneven, de ambtenaren bij de verkeersdienst, want die waren het tenslotte die de idee hebben opgevat én uitgevoerd, lijkt me.
Op enig moment, vele jaren later dus, kwam ik bij toeval achter de reden van die paaltjes: het bleek dat bepaalde personen, in het bezit zijnde van een auto, onreglementair van dat fietspad (vermeend) gebruik maakte, klaarblijkelijk om een stuk af te snijden of iets dergelijks; fietsers zouden er zo maar last van kunnen hebben, van een plotselinge verschijning van een auto op het fietspad.
En om die enkele onverlaat, de hufter genoemd dát nu onmogelijk te maken, had de dienstdoende verkeersambtenaar een lumineus idee: we zetten overal (hufter-) paaltjes neer, die we ook neer kunnen laten en geven iedereen die dat nodig heeft, de sleutel. En gelukkig weer een ambtenaar aan het werk gezet die het sleutelbeheer moet doen voor al die paaltjes, we hebben het er maar druk mee zeg maar.
Nu is er echter een probleem, want ís er wel een probleem? Want in al die tijd dat ik fiets, nu een kleine 4 decennia, dus nog van vóór de paaltjes was ik eigenlijk nog nooit een auto op het fietspad tegengekomen en als dat al het geval was, was dat nooit gevaarlijk. En als er geen probleem is, hoeft er ook geen oplossing bedacht te worden, toch? En dan zeker geen oplossing die op zichzelf een probleem is, juist door het gevaar te verhogen(!), absurder kun je het niet bedenken.
Ik zeg: per direct afschaffen die paaltjes! En die ene hufter die zich dan toch op het fietspad begeeft op een manier die fietsers in gevaar brengt, die brengen we wel op mondelinge wijze subtiel (of niet zo subtiel als het moet) bij dat datgene wat hij doet echt niet kan. Probleem opgelost zou je zeggen.
Maar iets in me zegt dat dit niet gaat gebeuren, want er zijn veel mensen die dan hun werkverschaffing kwijt zijn en die dus een belang hebben om het fietspaaltjesdrama voort te laten bestaan: de fietspaaltjes-planner, de fietspaaltjes-neerzetter, de fietspaaltjes-onderhoudsmonteur, de fietspaaltjes-sleutelbeheerder, de fietspaaltjes-schilder, de fietspaaltjes-maker, etc. Er is zo langzamerhand een hele industrie hier omheen ontstaan. En we noemen dat werkgelegenheid, zelfs als het volstrekt overbodige taken betreft die zelfs tegengesteld uitwerken, dus gevaarlijke situaties crëeren.
Maar misschien valt het mee en komen we langszaamaan tot een verbeterd inzicht, want in sommige gemeentes worden ze blijkbaar al weggehaald. Nu nog in heel NL en we zijn klaar. Ik ben er in ieder geval klaar mee…