Gelost! #fietsen
(2002) Eindelijk, ik heb het voor elkaar: ik heb moeten lossen uit een groep en het was nog niet eens zo heel onverwacht!
Hoge snelheid
De groep waarin ik meefietste, de zogenaamde 'vrije renners' bestond uit louter wedstrijdfietsers: amateurs, ex-profs, semi-profs, profs als (schaatser) Arnold Stam en RABO-banker Lars Boom, etc. De snelheid werd door die groep wordt gedurende periodes van een half uur tussen de 45 en 50 gehouden. Ik was steeds degene die gaten dichtreed, of ik had althans dat idee, ik zat in ieder geval continu voorin. Ook toen er werd geroepen "Dit is de slag, jongens", waarna iedereen elkaar aankeek. Natuurlijk moest ik het weer zijn die het werk ging opknappen.
Hoge hartslag
Om dat te kunnen doen, het gat dichtrijden dus, en niet een keer maar meerdere malen, moest je versnellen naar 50-55, voorwaar geen sinecure, te meer omdat mijn hartslag opliep van gemiddeld 180 naar maximaal 190 (!). Het eerste is al opmerkelijk, 180 licht namelijk ver boven mijn verzuringspunt van 170, maar het tweede, de maximaal-hartslag van 190 is mogelijke nog vreemder. Volgens een stelregel zou mijn maximaal-hartslag 220 min mijn leeftijd zijn, dus ongeveer 180. Medisch gezien ben ik dus dood.
Het licht gaat uit
Een bizarre ervaring is het om te constateren dat je een tijd (een kwartier) ver boven je verzuringspunt kunt rijden zonder echt het gevoel te hebben dat je boven je macht rijdt. Op een bepaald moment gaat echter in één keer het licht volledig uit, ik hing nog niet eens aan het elastiek maar viel vanuit de vijfde positie in de groep stil en was niet meer bij machte om bij de laatste aan te pikken.
Interval?
Dit soort trainingen zouden in principe een soort interval-training moeten zijn. Dat zijn het ook, alleen ontbreken de rustperiodes tussen de momenten waarop heel hard gefietst wordt! De gewenste 'wedstrijd-hardheid' wordt hier zeker en vast opgedaan, iets wat je in een individuele training nooit voor elkaar kunt krijgen.
Voornemens
Vreemd genoeg had ik na een korte herstelperiode weer de macht om 40 te gaan fietsen, ook de dag er na voelde ik me niet overdreven moe. Voor de volgende keer neem ik me in ieder geval voor om niet steeds alleen het werk op te knappen maar wat zuiniger en/of slimmer te fietsen, misschien haal ik de eindstreep dan wel. Ook overweeg ik om mijn hartslagmeter uit te zetten, je schrikt toch alleen maar van de hoge waardes.