En de ster naderde... #fietsen
Het relaas van mijn buitelpartij over een auto heen. Een ongeluk zit in een klein hoekje.
Juli 2001. Het was warm, erg warm. Hij was op weg om een lange trainingsrit af te sluiten. Het was eigenlijk het eerste jaar waarin cyclo’s erg belangrijk zouden moeten worden. De Eddy Merckx van dat jaar was helaas teleurstellend verlopen. De man met de hamer versperde zijn weg en helaas, hij moest het onderspit delven en moest diep door het stof.
Dus, om een nieuwe teleurstelling te voorkomen zou er in ieder geval anders getraind worden: langere ritten, tot honderd kilometer moesten het dan maar worden. Maar dat kwam goed uit. Hij had zich ooit twee doelen gesteld. De eerste was het korte trainingsrondje van dertig kilometer met een gemiddelde van minimaal veertig af te raffelen, de tweede was een rit van honderd kilometer binnen drie uur te voltooien, beiden natuurlijk solo. Het eerste is niet gelukt, maar met negenendertig en een half zat hij er wel dichtbij, het tweede stond op het punt om gerealiseerd te worden.
Hij was immers al ruim twee en een half uur onderweg en had al zo’n 85 kilometer afgelegd. Het ‘onmogelijke’ zou gerealiseerd gaan worden!!! De vreugde daarover bracht hem dieper in een roes, een roes die al aanwezig was vanwege het zo lang zo hard te fietsen en vanwege de warmte. Het lichaam was verzadigde van allerlei stoffen die er normaal niet zijn, toen het gebeurde.
Hij dook de eerste van twee S-bochten in om een tankstation aan de achterkant te passeren. Bij de eerste, even het hoofd omhoog richten en er vervolgens met volle snelheid doorheen. De laatste vijftig kilometer heeft hij immers op een parallelweg gereden waar alleen fietsers en bestemmingsverkeer mag komen, dus in al die tijd was hij geen enkele auto tegengekomen.
De tweede bocht ging op identieke manier: even kijken en daarna vol verder. De ogen waren weer naar de weg gericht toen hij plotseling de voorkant van een auto zag, voorzien van een grote ster. Dat was vreemd, hij had toch immers goed door de bocht gekeken? Hij had twee seconden om te reageren. Eigenlijk kon hij niet meer reageren. Iedereen denkt dat er op dat moment van alles door je heen zou schieten, maar niets is minder waar. Zijn geest was helemaal leeg.
Het volgend moment lag hij met fiets en al in de berm, maar de manier waarop was toch wel erg vreemd: de fiets en zijn berijder lagen in de normale rijrichting! Hij had dus een volledige salto boven de motorkap van de aanstormende auto gemaakt! Even controleren of er niets aan de fiets was, tenslotte moest hij de auto met zeker een snelheid van zestig geraakt hebben. Helaas, de voorvork was krom, maar wonderbaarlijk, zijn Rolf wielen waren nog volledig intact, geen slag te bekennen…
Het duurde eventjes voordat de adrenaline was uitgewerkt. Nadat hij in de berm was gaan zitten, heeft hij daarna twee weken niet meer kunnen lopen, de linkerknie had toch zo’n klap gehad dat hij helemaal op slot was gaan zitten.
Zijn leermoment van die dag: een ongeluk zit in een erg klein hoekje. Je moet altijd rekening houden met het feit dat de geest beneveld raakt en daardoor het waarnemingsvermogen afneemt. Hij had immers wel door de bocht gekeken, maar niet gezien dat hij niet door de bocht KON kijken omdat er een klein bosje aan de andere kant van de weg lag. Maar goed, uiteindelijk heeft hij alles overleefd en kon hij vrolijk, maar misschien iets voorzichtiger verder.
Naschrift. Na eerst voorzien te zijn van een nieuwe vork en stuur, bleek de Trek uiteiendelijk toch gescheurd te zijn, onder het balhoofd, dus dat was nauwelijks te zien. Je kon het dus niet zien maar toen ik op einig moment niet meer de bocht door kon omdat de fiets c.q. frame een andere kant op ging, werd het wel duidelijk. Jammer maar helaas