Krantenartikel "De gestreepte wielerbroek van Ger" #fietsen
Ger doet uitgebreid relaas van zijn eerste stappen van zijn wielerleven, met zijn wielerpakje wat verre van een wielerpakje was.
Later hebben we (Tom en ik) nog smakelijk gelachen om zijn pakje, die gestreepte 'wielerbroek' was echt hilarisch. Maar Ger heeft het desondanks tot aan de dag van vandaag met ons uitgehouden, ons is de bende-van-drie, Ger, Tom en ik. En met elkaar hebben we veel beleefd, met fietsen maar ook met lopen. De beklimming met de fiets van de Mont Ventoux in 2014 was letterlijk een hoogtepunt. Dat er nog meer mooie dingen met de bende-van-drie op ons pad komen!
> Klik op de afbeelding voor een vergroting
Hechte vriendschap ondanks een gestreepte wielerbroek
Tekst: Ger, Mark (cursief)
In de jaren 80 kreeg de wielerbacil mij te pakken. Ik kocht een aftandse racefiets en zou met mijn zwager Mark gaan fietsen. Hij had al heel wat jaren fietservaring en oh ja, er zou nog iemand meegaan, Tom. Wielerkleding had ik niet en ik deed mijn zogenaamd alternatieve lange streepjesbroek met niet bijbehorende sweater aan, daaronder sportschoenen uit de jaren 70. Eigenlijk zag het er niet uit!
Laat dat 'eigenlijk' maar weg. Tis dat Ger aan de staart van 'peloton' nog net kon aanhaken en daarmee niet al te opvallend was, maar anders...
Die fietszondag trof ik echter twee strak in wieleroutfit zittende coureurs op de afspraak, mijn zwager Mark en Tom! Ze keken mij bevreemdend aan en dachten dat ik hen voor de gek hield met mijn outfit. Tom kende mij niet en zei niet veel, Mark keek fronsend. Toch gingen we op pad. Ik kon hen natuurlijk nauwelijks bijhouden en dat lag niet alleen aan mijn uitgaanstenue. Het moet er voor de willekeurige passant wel koddig hebben uitgezien.
Later kon Ger behoorlijk met ons meekomen op de fiets. Ger was meer een hardloper, dus de conditie had ie wel. Maar wielrennen is toch een vak apart, dus zomaar opstappen en dan voor de prijzen gaan, dan zal niet gaan.
Teruggekomen werd het alsnog gezellig. En die gezelligheid leidde in de jaren die volgden tot een intense vriendschap en naar vele (fiets)avonturen (nu trouwens wel in nu wel passende wielerkleding). Van de Ardennen tot Nepal, van de Pools-Slowaakse Tatra tot de Franse Alpen.
Die avonturen liepen niet altijd zoals we hoopten dat ze zouden eindigen, namelijk met een goede afloop. Tijdens Luik-Bastenaken-Luik fietste Mark zonder helm mee, dat kwam hem duur te staan. Het was een ultranatte dag en toen hij even niet oplette ging hij via het achterwiel van zijn voorganger tegen de vlakte. Dat betekende geen 250 kilometer koers, maar al einde verhaal na 30 kilometer. Zuur, want Tom en ik brachten de koers wel tot een goed einde. Maar gelukkig bleef de schade beperkt tot een kapotte ellenboog en een lichte hersenschudding.
Het kwam mij best goed uit die val. Het was hondenweer en dus had ik nul goesting. Maar goed, had Luik-Bastenaken-Luik al eerder op mijn palmares bijgeschreven, dus niet getreurd.
Daarmee doe ik Mark trouwens te kort, aangezien hij ook de meest talentvolle van ons drieën was en met een beetje goede wil het tot amateurkoersen had kunnen schoppen.
Tsja, ben er te laat achtergekomen dat ik best wel een potje kon fietsen, liep toen al naar de 40. Veel cyclo's (toertochten met tijdmeting dus wedstrijden) gefietst met oplopend resultaat, maar dat was het zo'n beetje. Maar ach, ondanks dat, mooie dingen meegmaakt op de fiets.
Legendarisch, voor ons dan tenminste, is een koers geweest in de Franse Alpen, waar het in een afdaling verschrikkelijk regende. Nu was Cor van de partij, een andere goede vriend. Eerst hadden we al een kilometer of 120 gefietst, om uiteindelijk op de top in Avoriaz te eindigen, maar op de weg terug was het dus nat en glad. We namen de bochten uiterst voorzichtig. Totdat er een wilde hond op het toneel verscheen die de achtervolging inzette en naar onze benen hapte. Gelukkig gaat een dalende fietser altijd nog harder dan een rennende hond.
Beneden in Morzine aangekomen waren we elkaar kwijt, maar gelukkig ook de hond. Dit avontuur eindigde gelukkig in een droge auto, en zonder valpartijen. Onlangs nog hebben we onze benen getest op de Mont Ventoux. Alhoewel ook voor ons de jaren een beetje gaan tellen, viel het resultaat niet tegen. Jammer dat Cor er niet bij was, hij had na een zware operatie de fiets ingeruild voor een Porsche en kon ons zo af en toe vanuit de auto bevoorraden.
Maar veel belangrijker dan al de prestaties op de fiets is onze onvoorwaardelijke vriendschap, met wellicht een beetje dank aan de fiets, dat dan weer wel. Die vriendschap is hecht en maakt het leven zo veel kleurrijker. Ik hoop dat dat kleurrijke boek nog lang niet uit is.